Veiðimaðurinn - 01.09.1953, Page 26

sem þeir lágu og virðast ekkert miður
sín. Þetta bendir til þess, að þeir hvorki
finni til sársauka né verði hræddir, en
þeir muna eftir flugunni og sýnast fast-
ráðnir í að taka hana ekki aftur. Hins-
vegar virðist. kræktum fiskum, jafnvel
þeim, sem losna svo til um leið aftur,
líða illa á eftir og þeir eru ókyrrir fyrst
eftir að þeir eru orðnir lausir. Einu sinni
horfði ég á kræktan fisk, sem kunningi
minn var með á; flugan hafði krækst í
roðið rétt við hliðarrákina, og ég sá
hana mjög greinilega. Strax og fiskur
þessi var orðinn fastur, lét hann eins og
köttur, sem hefur brennt sig; hann var
á um það bil þrjár mínútur, unz flugan
losnaði úr honum, en jafnvel eftir að
hann var orðinn laus æddi hann um
allan hylinn, og það hafa sjálfsagt liðið
tíu mínútur þangað til hann lagðist aft-
ur. Mér dettur helzt í hug, að flugan hafi
snert einhverja taug, og þar sem vitað
er að rákin er mjög viðkvæm, gæti það
verið skýringin á viðbrögðum hans.
Langflestir íslenzkir veiðimenn nota
maðk jremur en nokkra aðra beitu*),
og eftir sögum þeim, sem ég hef heyrt
um fiska, sem hafa farið af og tekið aft-
ur, dreg ég þá ályktun, að maðköng-
ullinn valdi fiskinum minni óþæginda
en önnur veiðitæki.
Ég get ekki haldið fram neinni sér-
stakri skoðun um fiska, sem missast af
spinningtækjum, því að ég nota þau
aldrei nema þegar vatnið er svo grugg-
ugt, að tilgangslaust er að reyna með
flugu, en þá er ekkert hægt að sjá til
fisksins eftir að hann er farinn af, hann
sekkur strax í mórygluna og hverfur.
*) Leturbreyting hér.
Mér dettur í hug að fiskur sem er með
þríöngul í munninum geti átt þá hættu
að auki yfir höfði sér, að annarhvor
öngullinn, sem ekki er fastur í honum,
kræktist upp í efri góminn og varni því
að fiskurinn geti andað eðlilega.
Mér þykir sennilegt að fiskur, sem
búið er að þreyta nokkuð að ráði, forð
ist maka sinn þangað til hann liefur náð
sér til fulls og er orðinn jafnfær hinum.
Það er a. m. k. háttur allra særðra eða
sjúkra dýra.
Fiskar, sem missast af flugu, virðast
mjög sjaldan hljóta nokkur varanleg
meiðsl; þeim getur liðið illa allt frá
nokkrum mínútum og upp undir
klukkutíma, sökum þreytu, en það er
hámarkið hjá flestum, vitanlega að und-
anteknum þeim, sem æða og ólmast mest.
Ef fiskur gleypir maðköngul, getur það
dregið hann til dauða að lokn.m, en það
háir honum ekkert þá í svipinn og auðsjá-
anlega ekki fyrstu vikurnar á eftir.
—oOo—
ATHS. Ég fékk sjálfur í suraar nokkra staðfest-
ingu á þessuin athugunuin hershöfðingjans á misst-
um fiskum. Ég setti i lax á litla silungaflugu og var
með hann á ca. 6—8 mínútur. Sólskin var mikið og
hylurinn er lítill, svo félagi minn, sem stóð uppi í
hárri hrekku, sem þarna er við ána, gat séð hverja
hreyfingu fisksins. Eftir að hann var farinn af, horfð-
um við háðir á hann lengi. Hann synti góða stuncl
mjög hratt hring eftir hring um hylinn, eins og
hann væri enn fastur á færinu. Loks lagðist hann
þó, en aðeins nokkrar míni'ttur og byrjaði svo að
sveima um aftur, en nokkru hægar. Síðan lagðist
liann kyrr nokkuð lengi, og fór félagi minn að
kasta á hylinn. En allt í einu tók laxinn viðbragð
og synti með feikna hraða upp í kverkina þar sem
hann hafði tekið og hvarf þar sjónum okkar í
iðuna.
Ritstj.
24
Veiðimaðukjnn