Veiðimaðurinn - 01.09.1953, Page 19

maðurinn, sem var að drattast upp að
bílnum sínum, virtist af einhverjum á-
stæðum ekki vera í skapi til þess að veita
fegurð náttúrunnar athygli. Ég hefði lík-
lega kennt í brjósti um hann, ef ég hefði
ekki munað, hvernig fór fyrir Agötu —
og ef ég hefði ekki hlegið önnur eins
ósköp og ég gerði.
Eins og nærri má geta kom hann aft-
ur, og þá var konan hans með honum.
Hún var klædd mjög áberandi, en
fremur laglegum gljáskinnsfötum og all
þokkaleg ásýndum fyrir þá, sem eru hrifn-
ir af horuðu kvenfólki. Hún hlakkaði
auðsjáanlega mikið til, þótt hún reyndi
að leyna því — en það var jafnauðsætt,
að hún var engin veiðikona, þó að hún
hefði lært hin og þessi orðatiltæki. Þær
leggja á sig löng ferðalög þessar mann-
eskjur, til þess að vera hjá mönnunum
sínum! Hún sá mig samt strax og benti
manni sínum mjög gætilega á staðinn þar
sem ég lá — hún var ekki eins græn og
útlitið benti til — mér var ekkert um
hana. Það fór ennþá meira um mig þeg-
ar hún rak upp skræk og sagði að ég
væri a. m. k. 10 pund og líklega ránfisk-
ur. Það var mjög óréttmæt ásökun, enda
þótt ég neyðist stundum til að beita rót-
tækum aðgerðum til þess að halda virð-
ingu minni sem drottnari í Skeifuhyln-
um, og þó ég að slíkum stórræðum af-
stöðnum, orðinn glorhungraður, grípi ef
til vill það, sem gininu er næst, til að sefa
hnngrið, þá tel ég að hlutverk mitt í
þessari á sé að vera verndari og vinur, ef
til vill með nokkrum örlitlum og frið-
samlegum frávikum. Athugið málið frá
þessari hlið. í mörg ár hef ég þjálfað mig
í að taka öngulinn sársaukalaust, þjóta
með hann í æsingi um ána og slíta loks
girnið af meistaralegri leikni á lokasprett-
inum. Þetta er enginn Itarnaleikur, þar
má í engu skeika. Fiskar, sem kalla þetta
skrípaleik til þess að vekja eftirtekt á
sjálfum mér, ættu að athuga það, að með-
an ég er að gleðja veiðimennina — eða
að minnsta kosti að halda þeim við efn-
ið — þá er ég líka að halda þeim frá 4
og 5 punda greyjunum, eins og vesalings
Agötu. Ef þeir myndu eftir því, væru
þeir ekki að telja eftir eitt og eitt punds-
síli, sem ég kann að stinga upp í mig við
og við, að afloknu erfiðu dagsverki. Nóg
um það.
En luin hafði kallað mig ránfisk, þessi
gljáskinnsklædda hefðarfrú, og þess
vegna var ég ekkert áfjáður í að þóknast
henni á einn eða annan hátt, en hún
virtist vera svo ánægð með allt, að ég
fyrirgaf henni þetta og ákvað að lokum
að fikta svolítið við mjög óveiðilega
flugu, sem hún ólm vildi láta mann sinn
hnýta á. Hún nefndi hana Sandra Special,
og annað eins hef ég aldrei séð. Það var
Fore and Aft, endurbætt með alls konar
bláunr og grænum litbrigðum og silfri.
En þrátt fyrir þetta allt hafði hún eitt-
hvert aðdráttarafl, svo ég reyndi hana í
huganum og fann að litirnir áttu við
mig. Ég ákvað því í skyndi að losa úr
mér hina raunverulegu Fore and Aft,
enda var hún farin að valda mér svolitl-
Veidimadurinn
17