Veiðimaðurinn - 01.09.1953, Qupperneq 29

Ég sá strax að venjulegar aðferðir
myndu reynast árangurslausar, og eftir
einn eða tvo daga, sem ég notaði til þess
að kynna mér umhverfið gætilega, með
hliðsjón af fyrirhuguðum aðgerðum, fór
ég þess á leit við nokkra af íbúum þorp-
anna, sem næst voru, að þeir léðu mér
kýr sinar til aðstoðar. Með því móti gat
ég náð saman skræpóttri hjörð af naut-
gripum, sem voru misjafnir að útliti, en
flestir mjög rytjulegir. Þetta sundurleita
samsafn fékk ég svo rekið, um fimm-leyt-
ið, eitt kvöldið, gegnum hið ógnþrungna
gil og inn í dalinn, sem ég hef áður lýst.
Eldur hafði geisað á nokkru svæði skóg-
arins, svo að kýrnar voru glorhungraðar,
enda urðu þær svo gráðugar, þegar þær
sáu gílgrænt grasið, sem teygði sig upp úr
dökkum jarðveginum, að þær biðu ekki
boðanna og dreifðu sér í allar áttir, en ið-
andi bjölluhljómurinn hefur eflaust haft
heillandi áhrif á tígrisdýrið. Ég fór sam-
stundis upp í sætið mitt, sem ég hafði
látið búa mér af mikilli nákvæmni í
greinum eins mhowa-trésins, sem breiddi
álmur sínar út yfir tjörnina, en hinir
mennirnir fóru allir heim í skála — sér-
staklega létti kúasmölunum mikið, því
að þeir höfðu verið skjálfandi af ótta,
þótt þeir væru undir vernd minni og
vopnaðra undirmanna minna.
Ég tek það fram, að það er ófrávíkjan-
leg regla hjá mér, að vaka einn.
Þegar sólin settist bak við dimman
skýjabakka og vindhviðurnar fóru að
þjóta um skóginn, fór ég að gera mér þess
grein, að ég ætti fyrir liöndum eina af hin-
um löngu, árangurslausu vökunóttum,
sem við kiinnumst allir við. Bjölluhljóm-
urinn frá kúnum barst nær og nær, því
að eðli þeirra bauð þeim að halda heim á
leið, og nú nálguðust þær óðum mynni
dalsins. Brátt kom gömul og klunnaleg
kýr í Ijós, sú vitrasta í hópnum, og síðan
hver af annarri, og allar lötruðu þær á-
fram með samskonar vangaveltum og
halaslettum. Kænskubragðið hafði auð-
sjáanlega brugðizt; hinn bröndótti ein-
valdsherra virtist enga þeirra vilja „taka“.
En meðan ég var að sætta sjálfan mig
við hugsunina um að sitja þarna alla nótt-
ina upp á þá von, að dýrið kæmi til að
drekka, varð skyndilega allt í uppnámi
aftast í kúahópnum; og á næsta augna-
bliki fór heilt herfylki af hornum og
klaufum og uppsperrtum hölum í loft-
köstum frarn hjá trénu, sem ég sat í, þeg-
ar hamslaus og tryllt hjörðin ruddist út
gegnum gilið — en loks dó brjálæðislegur
bjölluhljómurinn út, eftir því sem hjörð-
in nálgaðist þorpið, sem næst var. Ég
fann á mér, að ein kýrin hlaut að hafa
orðið eftir, og hjartað í mér tók sams-
konar sælukipp eins og þegar stórlax hef-
ur þrifið Jock Scott og taugaæsingurinn
hefst við að þreyta hann með veikbyggð-
um tækjum.
Tígrisdýrið var áreiðanlega „á“, en
hvort mér tækist að „færa í það“ var
allt annað mál.
Eftir þessa æsandi truflun, sem nú hafði
átt sér stað, datt allt í dúnalogn í skógin-
um aftur á ótrúlega skammri stund, og
þar sem tjörnin undir fótum mér var
eina vatnsbólið á nálega tveggja mílna
svæði, þurfti ég ekki að kvarta undan ein-
verunni meðan birtan entist. Fuglar í öll-
um regnbogans litum, sjakalar og hópur
eftir hóp af hinum skrautlegu orrum
steypti sér yfir skóginn, settust á rakan
og kaldan sandinn og hófu sig síðan jafn
skyndilega klakandi til flugs, þegar þeir
Veiðimaburinn
27