Veiðimaðurinn - 01.09.1953, Qupperneq 32

laust að átta mig á því, sem fyrir mig hafði
borið, eins og maður, sem skyndilega lief-
ur hrokkið upp af svefni.
Kl. 3 um nóttina kom ég heim í skál-
ann, að öllum steinsofandi, og fékk mér
samstundis vænan „sjúss“ og vindil. Síð-
an lá ég reykjandi fram á dagmál. Þá
drakk ég kaffi og fór að því búnu með
mönnum mínum þangað sem dýrið lá. —
Hálf skömmustulegur gotraði ég augun-
um kringum rætur trésins, sem ég hafði
dvalið í um nóttina. Engin spor voru
sjáanleg í gljúpum jarðveginum nema
eftir mig og menn mína! Og á þessum
bjarta blíðviðrismorgni datt mér í hug að
lyktin af feitu tígrisdýri, sem væri að
enda við að éta, gæti verið fullnægjandi
skýring á því, sem olli ótta mínum um
nóttina, og ég gat ekki stillt mig um að
brosa að þeim undarlegu hugarórum, sem
gætu ásótt menn, þegar þeir væru einir að
næturlagi. Ég skildi við menn mína, þeg-
ar þeir fóru að flá dýrið, sem var eitt af
þeim stærstu, er ég hef nokkru sinni séð,
hélt síðan áleiðis lieim til skálans, í mun
léttara skapi en áður og skaut tvo páfugla
á leiðinni. Gamli Indverjinn fór með
mér. Ég sá á honum, að hann langaði mik-
ið til að segja eitthvað við mig, og á end-
anum kom það:
„Herrann kom snemma heim“, mælti
liann. Ég jánkaði því. Aftur þögn.
„Var lierrann vakandi allan tímann?“
Mér gramdist þrái gamla mannsins ó-
trúlega mikið og svaraði honum stutt-
lega með undanfærslu.
„Auðvitað“, sagði hann, „herrann er
höfðingi, en ég er snauður maður“.
Þegar við komum nær skálanum byrj-
aði hann aftur. „Mig langar til að sýna
herranum dálítið, ef hann vill koma með
mér“, og lrann gekk á undan mér inn í
lágan og þykkan þyrnirunn. Hann hjó
sundur þyrnaflækju með axarkjakinu
sínu, ruddi frá feiknum af skriðplöntum,
og kom þá í ljós við fætur okkar fer-
hyrnd, lárétt og máð hella. í hana var
höggvin aflöng rauf, sem í voru nokkrir
sementsmolar.
Marmarahellur eru laglegir legsteinar,
hugsaði ég.
„Hvað hét þessi herra?“ spurði ég og
settist á steininn.
„Hvernig ætti ég að vita það“, svaraði
hann. „Þá var ég svona lítill“ — og gamli
Indverjinn lét höndina síga — „hann kom
hingað og særði dýrið — þctta dýr segja
þeir — en það réðst á hann, og eftir tvo
daga var hann dáinn. Þjónar hans grófu
hann hérna. Árið eftir kom annar herra
og hafði meðferðis sléttan, hvítan stein,
en lét höggva þennan og setja hann ofan
á hinn, og svo fór hann burt aftur. Það
eru til þrælmenni, sem gætu stolið svona
steinum, herra. Hver veit? Páldi var stórt
þorp í þá daga. En það er langt síðan
það lagðist í eyði, langur tími — langur
tími“, sagði hann og velti vöngum á-
hyggjufullur.
Ég blygðaðist mín allt í einu fyrir for-
vitnina, en spurði þó:
„Ert þú Koli?“
„Herra!“
„Veiðimaður?"
„Herra“, sagði hann aftur og laut höfði
til samþykkis.
„Vakir þú nokkurn tíma yfir veiði
hérna?“
Hann hnipraði sig saman við hlið mér,
leit svo upp, horfði hvasst í augu mér og
sagði:
„Ég verð að vinna, herra, ég á mörg
30
Veiðimaðurinn