Veiðimaðurinn - 01.08.1984, Blaðsíða 18

djúpar rásir ofan í klappirnar, og þegar
hann kemur úr þeim á eftir flugunni, sér
maður í hvítan kviðinn, þegar hann hvolfir
sér yfir fluguna. Það er alveg stórkostlegt
að sjá hann gera þetta. Ef það er miðlungs-
vatn eða minna, tekur hann ævinlega
svona. Og þarna er oft stór fiskur.
Ég hef sáralítið veitt í Elliðaánum. Mér
fínnst ég ekki vera kominn nóg út í náttúr-
una. En ég hef verið þar nokkuð sem fylgd-
armaður útlendinga, sem flestir hafa verið
á vegum borgarinnar, en einnig annarra
aðila.
Ég var eitt sinn í Elliðaánum með yngri
dóttur Krúsjoffs og tengdasyni. Ég setti í
fisk fyrir þau bæði og lét þau síðan taka við
stönginni. Þetta var ágætisfólk, og það
var gott að leiðbeina henni, því að hún
talaði bæði ensku og þýzku, en hann skildi
helzt ekki annað en rússnesku, svo að
það var miklu erfiðara að segja honum til.
Ég var þarna oftar með Rússa, og það
gat orðið erfitt, því að þeir þurftu helzt að
vera saman í einum hnapp, urðu að sjá og
heyra hver til annars. En Krúsjoff-fólkið
var alveg til í að vera sitt í hvoru lagi.
Ég veiddi í mörg ár á urriðasvæðinu í
Laxá í Þingeyjarsýslu, og það var afskap-
lega gaman. Það er ævintýri að fást við
urriðann. Hann er svo sterkur, eins og
erfíðasti lax, því að hann er öðru hverju
alla ævina í miklum straumi, á eftir ætinu.
Hann er feitur, og úthaldið alveg ótrúlegt.
Sá stærsti, sem ég fékk, var átta pund.
Ég hef aldrei veitt á laxveiðisvæðinu í
Laxá í Þing., og það kemur nú bara til af
því, að ég er svo sérvitur að vilja helzt vera
einn, en þarna er maður svo víða háður
fylgdarmanni, jafnvel manni í bát, og ég
hef ekki áhuga fyrir því.
Ég vil enga hjálp, þegar ég er að veiða,
og mér er ekki gert neitt verra en það,
þegar einhver ætlar að fara að hjálpa mér
að landa og taka laxinn minn í fjöruborð-
inu. Ég vil heldur missa hann en þiggja
slíka hjálp!“
Síðasti laxinn
„Ég veiddi síðasta laxinn minn í Hauka-
dalsá árið 1979. Þetta var rúmlega 11
punda hrygna, og fékk ég hana í veiðistað,
sem Vilki nefnist.
Hún var gífurlega sterk, enda átti hún
kyn til þess, því að þetta var brúnbakur.
Þegar ég var með hana, sagði veiðifélagi
minn, að hún hlyti að vera búin að festa
sig bak við stein, þetta gæti ekki verið í
lagi, eins og það gekk fyrir sig. En ég svar-
aði, að ég fyndi alltaf fyrir henni, þetta
væri ekkert óeðlilegt. Ég þekkti brúnbak-
inn.
Þetta var mjög falleg hrygna. Ég fékk
hana á litla Elvu. Ég er sannfærður um,
að ég hefði geflð henni líf, ef ég hefði mátt
það. En við veiddum í pott, svo að ég hafði
í rauninni ekki leyfí til að sleppa henni.
Síðan hef ég ekki reynt að veiða lax.
Þarna fann ég það virkilega, hvað að var.
Þegar þannig er komið, að maður kvíðir
fyrir því að fá fallegan lax og þurfa að
drepa hann, þá er veiðiáhuginn búinn, og
ef maður hefur ekki áhuga, þá veiðir maður
ekki. Þegar maður er farinn að þvinga sig
til að gera þetta, þágengur það ekki lengur.
Þetta er uppeldið. Maður er búinn að
streða við að koma upp laxastofnum í ám
og farinn að líta á þetta sem hálfgerð hús-
dýr.
En eftir sem áður hef ég afskaplega
mikið gaman af að fara með félögum
mínum í veiðiferðir og vera úti í náttúr-
unni. Það hefur ekkert breytzt.“
16
VEIÐIMAÐURINN