AVS. Arkitektúr verktækni skipulag - 01.12.2003, Blaðsíða 44

nútíma-íþróttir og félagslíf. Fyrsta við-
fangsefnið var því að leita að stað
þar sem hægt væri að mynda sam-
ræður milli þessara tveggja hlutverka
sem íþróttavellinum var ætlað, eins
og verið væri að skapa umhverfi þar
sem náttúran og íþróttir gætu ekki
verið aðskilin.
Nýtt gildi eikarskógarins
Arkitektarnir fundu ákjósanlegt rjóður
í skóginum fyrir staðsetningu íþrótta-
vallarins, samsvarandi tveimur áður
ræktuðum svæðum sem voru að-
greind af háum trjám og gróðri.
Þau voru nægilega rúmgóð fyrir 400
metra hlaupahring með sex brautum
og nauðsynlegan aðbúnað fyrir
íþróttaæfingar. Þrátt fyrir að í fyrstu
hafi verklýsingin gengið gegn kröfum
umhverfissinna, tókst að afmarka
keppnisbrautirnar þannig að þær
tækju tillit til eikartrjánna og, um leið,
uppfylltu ströng skilyrði íþróttasam-
bandsins um gott skyggni yfir braut-
irnar. Sæti dómaranna voru staðsett
á ákveðnum stöðum meðfram
hlaupabrautinni, svo að þeir gætu fyl-
gst fullkomlega með keppendunum.
Á hinn bóginn jók það spennu
áhorfenda að fylgjast með keppend-
unum birtast og hverfa á víxl milli
trjánna.Þessi leikur - að birtast og
hverfa - var þegar til staðar við jaðar
bæjarins um ieið og farartækið var
skilið eftir. Þó íþróttavöllurinn væri
ekki í sjónmáli við gangstíginn, er
gestum vísað veginn í gegnum skyn-
færin - sjón, heyrn, lyktarskyn og
snertingu - og þannig eru þeir undir-
búnir fyrir óvenjulegan vettvang.
Áhorfendurnir setjast á basaltlituð,
steypumótuð þrep, sem eru eins og
litlir stallar og virðast sem litlir bekkir
inni í rjóðrunum. Háir turnar gefa frá
sér magnaða birtu þar sem þeir stan-
da álútir og eiga samræður við trén
um leið og þeir gefa staðnum viðmið-
un. Samtímis opnast lítil stáleining
sem rúmar lítinn bar og geymslu. Eik-
arskógurinn er staður sem hægt er
að njóta, áhorfendur jafnt sem
íþróttamenn, horfandi á íþróttaæfing-
ar og keppnir, og jafnvel er hægt að
fá sér bað í ánni Fluvia við baðskála,
hannaðan af sömu arkitektum. Bað-
skálinn er annað einfalt burðarvirki úr
járni og stáli, með litlum bar og
búningsherbergjum, sem opnast og
leyfir trjánum að vera hluti af framhlið-
um sínum. Það er skógurinn sem
gerir það að verkum að rými
íþróttavallarins er upplifað og skógur-
inn er einmitt þátturinn sem stýrði
hönnunarferli RCR-hópsins við verk-
efnið. Hvar liggja mörk hins náttúru-
lega og þess tilbúna? Áhorfandinn
getur ekki gefið ákveðin svör en
finnur að hann tekur afstöðu til stað-
arins, þar sem hann horfir á æfingar
og keppnir úti í náttúrunni, í hreinu
lofti, eða kemur með fjölskyldunni og
nýtur sín með henni á hlaupabrautun-
um meðal eikartrjánna. Trén eru líka
þátttakendur. Þau leika sér í vindin-
um og breytast eftir árstíðunum. í
byrjun október strá þau könglum á
hlaupabrautirnar, þá missa þau
bylgjulöguð lauf sín sem að ofan eru
dökkgræn en silfruð að neðan.
Gömlu eikaurnar eru efniviðurinn sem
notaður er í þessu verkefni. Þær
hafa skaþað nýjan raunveruleika sem
samræmir sjónarmið gesta þeirra til
umhverfisins og íþrótta. ■
Q) ^ J
© -Q.J
9~ co ;
O c J
cc '5 <
03
2 'P .!
C
,-íc co <
— .D) ~
1
í: &!
03 J
c D :
'03 03 |
C C •
C c ■
^ 03 ■
‘S ■*= -
co c
«D ©
03 c
Iþróttavöllurinn var hannaður árið 1991. Fyrsti áfanginn varvigður
áríð 1999 en hann var fullgerður árið 2002 og einkennist af eikar-
trjám og opnum sjónrænum línum fyrír dómendur vattaríns. / The
sporting fietd was designed in 1991. The first part was consecrated
in 1999, but it was completed in 2002 and is known for its oak trees
and good visibility for its judges.
42 QVS