Úrval - 01.10.1950, Blaðsíða 28

26
ÚRVAL
öllu ósönnuð, en við skulum
ganga út frá henni sem gefinni.
Óskiljanlegust af öllu er sú
staðreynd, að ást og hjónabandi
skuli alltaf vera ruglað saman.
Jafnvel þó að við viðurkennum
þá kenningu, að ástin sé góð og
gild, af því að hún sé „náttúr-
legt fyrirbrigði", held ég að við
ættum að kref jast þess, að henni
sé haldið utan við hjónaband-
ið. Til þess er ætlast, að við velj-
um okkur framtíðarmaka, þeg-
ar við erum algerlega ófær til
þess. Við eigum að velja hann
þegar við erum ástfangin, þ. e.
þegar okkur finnst vitleysan
vera vizka, tilgerðin yndisþokki,
eigingirni skemmtileg, og fal-
legt andlit eftirsóknarverðast
allra mannlegra eigintleika.
Ég legg til:
(1) Að allur áróður fyrir ást
(í kvikmyndum, smásögum,
skáldsögum, málverkum o. s.
frv.) verði talinn refsivert at-
hæfi. Höfundur slíks verks ætti
að dæmast til fimm ára dvalar
á eyðiey ásamt ástmey sinni.
(2) Að hver sá sem verður
ástfanginn, verði settur í sótt-
kví á svipaðan hátt.
(3) Að ást verði með öllu af-
numin.
Öðru máli gegnir um hjóna-
bandið. Það er góð stofnun, en
mikið er undir því komið, hverj-
um maður giftist.
Engum er vörnuð leiðin til
hjónabandshamingjunnar. Hún
byggist eingöngu á réttu vali.
Enginn skyldi leita að fullkomn-
un. Það sem finna þarf, er helm-
ingur, er bætir upp annan mjög
ófullkominn helming.
Engum, sem kaupir ísskáp,
dettur í hug að telja hann slæm-
an ísskáp, þó að hann geti ekki
spilað grammófónplötur á hann;
ekki áfellist hann heldur hatt-
inn minn fyrir það, að hann skuii
ekki vera hæfur sem blómavasi.
En margir menn, sem eru mat-
kærir, kvænast matreiðslukon-
unni sinni -— eða einhverri mat-
reiðslukonu — og ásaka hana
svo fyrir að vera ekki jafnand-
rík og gáfuð og Georges Sand.
Eða maður, sem vill geta sýnt,
að hann eigi fagra og tígulega
konu, kvænist tízkudömu, og
verður svo undrandi þegar hann
uppgötvar sex mánuðum síðar,
að hún hefur ekki myndað sér
neinar skoðanir á alþjóðastjórn-
málum. Annar kvænist stúlku
eingöngu af því að hún er seytj-
án ára, og verður svo undrandi
yfir því fimmtán árum seinna,
að hún skuli ekki lengur vera