Hljóðabunga - 01.03.1975, Qupperneq 6

Afi hefur sjálfsagt verið kvensamur í
eðli sínu. Ég varð nú aldrei var við neitt,
en ég frétti um eitt og annað. Sumt var
ekki satt, annað alveg satt eins og gerist
um svoleiðis menn.
Afi var skottulæknir, líklega frekar góður
af þeirri gerð, þvi að hann las mikið og
átti alls konar skruddur hingað og þangað
að. Snmt af því voru auðvitað gamlar
kerlingahækur. En hann kunni vel að meta
hvaða hækur það voru sem helst var eitt-
hvað á að hyggja.
Fólk hafði gaman af að tína í mig sögnr um
karlinn. Það var samt alls ekki af því, að
það hyggist við að ég hefði neina andúð á
honum, en ein var svona: Einhver kven-
maður lá veikur og fékkst ekki fram úr og
breiddi yfir höfuð. Afi var sóttur og spjall-
aði eitthvað við hana og fær hana til að
tala við sig. Það kemur upp úr kafinu, að
það er huldumaður, sem ásækir hana. Nú
voru góð ráð dýr, en hann vissi ráðið. Ef
hann svæfi hjá henni í nótt, byggist hann
við, að huldumaðurinn væri úr sögunni.
Þetta átti að hafa gerst og stúlkunni batn-
aði og fékk aldrei kast eftir ])að.
Guðbjörg hét grannkona okkar í Fremst-
húsum í Bakkaþorpi. Hún var að stinga
í mig vísum um afa, og ég veit, að hún bjó
þær til í hans anda. Eitthvað var verið
að tala um, að hann væri að heilsa læknis-
ekkju á Lækjarósi. Og svo segir Guðbjörg
við mig einu sinni: „Jæja Nonni, nú varð
afa þínum Ijóð af munni, þegar hann kom
að Lækjarósi”. Síðan fer hún með vísu,
sem er svona.:
Fljótt hér gerðist gleðisnautt
græt ég angri marinn.
Frúin burt og allt er autt
og Ásgeir líka farinn.
Auðvitað bjó hún til vísuna. En hann
átti að hafa búið hana til. Hún var skæð
með þetta. Og allt lapti luin i mig. Hún
hélt að ég lilypi mcð þetta og reiknaði
nokkuð rétt út. Hún þekkti karlinn. Ha, ha.
Mamma var elsta barn Sighvats. Hann
átti hana, þegar hann var 19 ára suður í
Borgarfirði. Móðir hennar var ættuð úr
Kjósinni, en fór vestur í Miðdali, bjó þar
með manni og átti með honum börn. Þau
skulduðu sveit en giftust ekki. Mamma var
því ekki alin upp hjá afa, en kom seinna
sem vinnukona til hans og ílentist á Höfða.
FÖÐUBÆTT
Pabbi var borinn dýrfirðingur og faðir
hans var arnfirðingur, hét Sigurður Bjarna-
son og var leikfélagi Jóns Sigurðssonar
sálaða. Eitt af bréfunum í bréfasafni for-
setans er til hans. Þetta bréf er dálítið
athyglisvert, því að það er eina bréfið, sem
kemur inn á æskuminningar. Og líklega
skilst ekki sumt í því. Það eru hálfgerðar
eftirhermur eftir einhverju, sem þeir hafa
þekkt áður og höfðu gaman af. Ég man
ekki eftir þessum afa mínum. Ég man
aðeins, þegar hann var jarðaður. Hann dó
á næsta bæ við Höfða, var búinn að vera
blindur nokkuð lengi, og likið var flutt á
ísi út í Höfðaoddann, en ég var að orga á
loftinu uppi. Þar var þakgluggi og eldri
bróðir minn stóð á kistli uppi í rúminu og
horfði út um gluggann, en ég orgaði á gólf-
inu. Ég vildi gá líka. Og ég vissi, að það
var verið að jarða hann afa minn, en ég
gerði mér enga grein fyrir því, hvað það
var eiginlega. Þó vissi ég, að hann var
dáinn, það var eitthvað svoleiðis. Þá er þar
kona, sem Halldís hét. Hún tekur utan um
mig og réttir mig upp í gluggann. Ég sé
gráa móðu og einhverja dökka þúst. Svo
var ég látinn niður og var ég ánægður með
þetta. Ég hef verið mjög ungur.
ALFAB
Hjátrú var töluvert mikil hjá sumum,
og þar var mitt fólk ekki eftirbátar og þó
var það sunnan úr Dölum til og frá. Ég veit
að mamma var þrælhjátrúarfull. Gamla
konan, stjúpa hennar, var úr Breiðafirði.
Hún var alveg full af hindurvitnum. Ef
hún týndi einhverju, þá skammaði hún
okkur fyrst fyrir að hafa tekið það. Þegar
við svórum og sárt við lögðum, lét hún það
6
HLJÓÐABUNGA