Hljóðabunga - 01.03.1975, Qupperneq 12

í Glóru, en hann var ákaflega fljótfærinn
eins og áður sagði. Það var eftir að Haf-
steinsáfallið var. Afi les fyrir hann frétt, að
enski skipstjórinn hafi rekið hauslaus ein-
hvers staðar við Suðurland. Þá gellur Jón
við undir eins:
„Ja, nú hefur þó andskotann langað í
svið”.
Hann var fljótur að svara. En alltaf
grunar mig nú afa að hafa húið til söguna.
Það er haft eftir Jóni lika, að
hann hafi verið að skjóta kaðli niður í
lest einhvers staðar. Þá gellur stýrimaður
eða skipstjóri við:
„Þú verður að skjóta honum með sól”.
„Ja, hvernig á ég að vita hvernig sólin
gengur hér suður í bugt og það niður í
lest”, sagði karlinn.
ÞINGEYRI
Þingeyri er í huga mínum eins stór og
hún er núna. Þó er það náttúrulega mesta
della. Þá var margbýlt i hverju húsi eins
og hér á Isafirði, þegar ég kom hingað.
Gramsverslun á Þingeyri gerði út þilskipin.
Þá var Friðrik Reinard Wendel faktor.
Verslunin var þá og nokkuð lengi eftir það
eins og selstöðuverslanir voru. Þegar þeir
tóku vörur, þá var það ekkert múður. Þeir
sögðu hvað ætti að borga fyrir ull eða fisk.
Ekkert múður var með vörurnar út, grjónin
kostuðu þetta, kandísinn þetta, rúgmjölið
þetta. Þeir réðu á báða vegi, svo að
hagnaðurinn var tryggður fyrir versl-
unina fyrst og fremst en ekki
afkomu fólksins. Þegar menn voru farnir
að skulda nokkuð mikið svo að það væri
vafasamt að vorhluturinn þeirra dygði til
þess að borga, þá var nú farið að kippa í
taugina og sumir urðu að fá sveitarábyrgð.
Ég man eftir því einhvern tíma um alda-
mótin, að ég sá fjórar stúlkur á götunni á
Þingeyri. Það voru sunnlenskar stúlkui’,
sem voru þarna í vinnu, og þeim þótti iítið
kaupið í fiskbreiðslu. Mér var sagt að þær
væru að gera skrúfu (verkfall). En hvort
þær unnu eða unnu ekki fylgdist ég ekki
með. En þær voru að gera skrúfu.
12
ÞINGEYSKI ANDINN
Samkomulagið meðal bænda var gott, en
alltaf samt verið að rifast út af skepnum.
Allar jarðir voru ógirtar og alltaf verið að
setja skít i smalana, að þeir rækju illa frá.
Kýr og hestar ösluðu árnar inn í engjarnar
hjá hinum, svo að það var að æra óstöðugan.
Okkar heimafólk var þröngsýnt. Það var
beiskt, en ekki þó eiginlega hvert út í annað
Þetta var afleiðing af basli og gömlum
ven j um.
En svo komu norðlendingarnir vestur.
Maður sem hét Jón Þórarinsson kom á hina
jörðina og var nágranni okkar. Þá breyttist
allt, því að hann leit öðrum augum á hlut-
ina. Kristinn á Núpi kom nokkuð snemma
og hann tók þátt í félagsmálum og var
vanalega í sveitarstjórn og bar töluvert á
honum. Þó að þeir hafi verið jafn
fátækir og hinir voru þeir allt öðruvísi. Þeir
komu með þennan þingeyska bjartsýnis-
anda og félagshyggju. En þeir voru þungir
fyrir vestfirðingarnir, sögðu oft ekki mikið,
en þegar þeir sögðu það var það meiningar-
mikið. Það var ekkert verið að snikra utan
af því eða fara í kringum það á diplómat-
ískan hátt. Hver fékk það sem lionum var
úthlutað. Norðlendingarnir voru eins og
tillitssamari við tilfinningar annarra. Þeir
voru nærgætnari.
Um aldamótin var uppi fótur og fit. Þá
voru þeir komnir vel fyrir vindinn með
sínar ágætu hugsanir i hreppnum sr. Þórð-
ur Ölafsson og Kristinn á Núpi. Þeir stofn-
uðu Bindindisfélag Mýrahrepps, sem seinna
varð ungmennafélag, en var það eiginlega
frá upphafi, því að þar voru
ræddir alls konar hlutir m.a.s. ræktun á
jörðinni og skógrækt. Þetta voru náttúru-
lega allt tómar hugsjónir, því að enginn
veruleiki varð í neinu af þessu, ekki þá,
þvi að enginn gat neitt. Það var enginn
afgangur af vinnunni á kotunum og ekki
hægt að vinna sjálfboðavinnu. Þegar þeir
fóru að spila okkur upp unga fólkið, mætti
það töluverðri andúð hjá eldra fólkinu í
Dýrafirði vegna þess að það taldi það draga
frá vinnunni.
Ég man eftir fyrsta fundi, sem ég sat á.
HLJÓÐABUNGA