Blysið : skólablað Gagnfræðaskóla Austurbæjar - 01.12.1959, Blaðsíða 10

10
MARTRÖÐ Á MIÐJUM DEGI
( I í f s r e y n s I u s a g a ungs pilts )
ÞAÐ gekk allt á afturfótunum hjá mer
daginn eftir kosningarnar. Um morgun-
inn fór ég í vitlausan strætó og skröngl-
aðist lengst inn í Sogamýri, og kom svo
auðvitað of seint í skólann. Þegar óg
gekk upp^: tröppurnar, heyrði óg eitthvern
undarlegan klið koma á móti mér.
Ég lagði við hlustirnar og reyndi að
hugsa skýrt. Nei ! Það var ekki um að
villast, eitthvað var á seiði. Ég rann á
hljóðið, skimandi í allar áttir, en allt í
einu rakst ég á eitthvað jakkaklætt fer-
líki, sem klangraðist niður stigann á
móti mér.
"Hvað er verið að gera?" hvxslaði ég
til ferlíkisins. "Ha, ha, veiztu það ekki,
maður, þú ert eins og álfur á hól, "
glotti ferlíkið. Síðan bætti það við í
lægri tón. "Það er morgunsöngur, og
þeir, sem taka ekki undir, verða að fara
í aukatíma hjá Vigni. "
Ég hélt áfram upp stigann, skelfingu
lostinn og fór jafnframt að kyrja "Eld-
gamla ísafold" og svo heppilega vildi til,
að það var einmitt það lag, sem verið
var að syngja. Og nú tók ég undir full-
um hálsi, en bæði var það, að ég kunni
ekki textann vel, og varð aðallega að
syngja la la og ba ba, og einnig voru
taugarnar í ólagi eftir nóttina, því
skyndilega tók ég eftir, að allir voru
hættir að syngja, nema ég, sem öskraði
mitt la la og ba ba, svo undir tók í hús-
inu. Ég steinþagnaði og stóð með öndina
í hálsinum. NÚ varð uggvænleg þögn í
nokkrar sekúndur, en þá var hún rofin
af dimmri og ruddalegri röddu:
"Hann syngur brezka þjóðsönginn"
( hefur líklega haldið, að la laið mitt og
ba baið hafi verið enska ), og nú gall
við hvarvetna í kringum mig: "Tökum
hann, berjum hann, " og jafnvel enn ljót-
ara, sem ég þori ekki að segja frá.
En nú var til allrar hamingju hringt
inn, svo ég hysjaði upp um mig hjartað
og rölti inn í stofu, þar sem kennarinn
gerði hetjulega tilraun til að halda bæði
sjálfum sér og nemendunum vakandi.
Skyndilega byrjaði ég að dotta í sæt-
inu og allt fór að taka á sig hinar furðu-
legustu myndir. Kennarinn aflagaðist
allur og leit út eins og heljarstórt B
og litlu síðar eins og X, og nú þreif
sessunauturinn í mig og hvíslaði :
"Þú mátt ekki sofna. Hjálmar er hjá
okkur í næsta tíma. " "Ég geri það
sem ég get, " stundi ég með grátstafinn
í kverkunum. En..........hvað var nú
þetta? Ég var kominn fram á gang.
Einhver urgandi hávaði heyrist inn úr
kennarastofunni. Ég laumaðist þangað,
opna hurðina varlega og kíki inn.
En.nú er mér skyndilega hrundið inn á
gólfið, svo að ég ligg flatur og síðan er
hurðinni skellt í lás. Ég ligg á gólfinu,
hálf ruglaður eftir fallið, og reyni að
átta mig. Síðan brölti ég á fætur og
tylli mér á stól. Allt í einu kem ég
auga á flösku með tappa í, sem liggur
á gólfinu. "Hvers vegna skyldi annars
vera tappi í tómri flösku?" Éj* hugsa
málið andartak og síðan dreg eg tapp-
ann úr flöskunni og læt hana á borðið.
En hvað var þetta? Einhver bláleit
gufa byrjar að rjúka upp um stútinn og
myndar þétt ský fyrir framan mig, og
nú byrjar það að taka á sig mannsmynd.
Efst á verunni getur að líta heljarmik-
inn, eldrauðan hárskúf, sem stendur í
allar áttir. En ég hafði ekki mikinn
tíma til þess að virða undrið fyrir
mér, því skyndilega öskrar veran
hræðilega, svo undir tekur í húsinu.
Ég bið ekki boðanna, en ríf hurðina upp
á gátt og æði fram. Veran fylgir fast
á eftir, og ég finn greinilega hvernig
reiðihvásið ýfir á mér’ hárlubbann.
í einhverri voða örvæntingu tekst mér
með síðustu kröftum að smokra mér
inn í skáp, sem ég rekst á. NÚ anda
ég léttar og athuga aðstöðuna í flýti.
Nú verð ég að gera eitthvað, því að ég
heyri að óvætturin er byrjuð að klora
í kringum hurðina, og í einhverju fáti
rétti ég út hendina og rek hana í eitt-
hvað, sem dettur niður með miklum há-
vaða. Ég tek hlutinn upp og se, að
þetta eru voldugir sandalar, en nú verð