Heimili og skóli - 01.04.1962, Blaðsíða 19

HEIMILI OG SKÓLI
47
PAMELA HENNELL:
Eg var samt bænneyré
Ung ekkja bjóst við krajtaverki,
en veitti því ekki athygli, að
bænheyrslan kom eftir öðrum
leiðum.
Það er ekki sjaldgæft, að við lieyr-
um örvæntingarfullt og sært fólk segja
eitthvað á þessa leið: „Ég reyndi að
biðja, en fékk ekkert svar“, og ég hef
sjálf oft og mörgum sinnum sagt þessi
sömu orð eftir að sorgin hafði gert líf
mitt gleðisnautt, tómlegt og tilgangs-
laust. Loksins gaf ég upp alla von um
nokkra hjálp eftir vegum bænarinn-
ar. En svo bar það við dag nokkurn,
að fyrir mig kom merkilegt atvik, sem
skyndilega varpaði ljósi inn í mína
dimmu sál.
Á meðan ég lifði í hamingjusömu
hjónabandi, var líf mitt allt annarík-
ur sólskinsdagur. Þar var hvergi rúm
fyrir bænir eða kirkjugöngur.
í þau tíu ár, sem ég og maðurinn
minn fengum að vera saman, var ástin
okkur nægileg, barmafull af gleði og
lilátri. Aðeins eitt skyggði á gleði okk-
ar. Við áttum engin börn. En þegar
maðurinn minn veiktist skyndilega af
lungnakrabba, hrundi okkar litli og
fagri heimur í rúst í kringum mig. í
örvæntingu minni reyndi ég að snúa
hjóli tímans til baka. Ég bað guð um
að gefa Tómasi líf, en allar bænir mín-
ar virtust til einkis. Mánuðirnir liðu,
langir, hræðilegir mánuðir — og Tó-
mas dó. Nú bað ég ekki lengur fyrir
honum, lieldur sjálfri mér.
— Hjálpaðu mér! Hjálpaðu mér til