Heimili og skóli - 01.04.1962, Blaðsíða 21

HEIMILI OG SKÓLI
49
mig. Þetta var ungur maður með ljóst
hár. — „Hún dó“, sagði hann með
hásri rödd. „Konan mín dó“.
Ég settist við hlið hans. Hann beið
ekki eftir svari frá mér, en fór að tala
við mig í hálfum hljóðum, eins og ég
væri gamall vinur hans.
Fyrir nokkrum árum hafði hann,
ásamt konu sinni, komið til Lundúna
frá Astralíu. Hann var skrifstofumað-
ur á mjög lágum launum, og þegar
barnið fæddist var íbúðin þeirra allt-
of lítil, en það gerði nú minnst til. Ást
þeirra sigraðist á öllum erfiðleikum,
og gerði allt þeirra líf að Ijómandi æv-
intýri — þangað til fyrir tveimur mán-
uðum. Þá dó konan hans skyndilega.
Hann sagði frá hinum endalausu dög-
um og svefnlausu nóttum, sem hann
hafði lifað síðan. „Ég veit ekki hvernig
ég á að geta haldið áfram að lifa“,
hvíslaði hann í örvæntingu. „Ég hef
beðið um hugrekki og styrk, en með
hverjum degi sem líður, verður þetta
alltaf óbærilegra. Allir hafa verið mér
ákaflega góðir og hjálpfúsir. . . .“
Hann hætti að hvísla og á meðan
ég reyndi árangurslaust að finna ein-
hver huggunarorð, tók hann til máls
aftur í allt öðrum tón, og nú komu
orð hans eins og skyndileg opinberun.
„En allt það fólk, sem hefur verið
svona gott við mig, ungu hjónin, sem
tóku að sér barnið mitt, nágrannarn-
ir, sem buðu mér hvað eftir annað til
kvöldverðar eða miðdegisverðar, fé-
lagar mínir á skrifstofunni, það er
með aðstoð alls þessa góða fólks, sem
guð hefur bænheyrt mig, en ég veitti
því bara ekki athygli.
Eg hlustaði ekki d bœnheyrsluna.
Það var eins og þessi orð opnuðu
einhverjar dyr innra með sjálfri mér.
Ég hafði einnig beðið um hjálp. En
hafði ég ekki vonazt eftir svari, sem
kraftaverk þurfti til? Svari, sem gat
leyst mig frá öllum sársauka og sökn-
uði? Þegar hið ómögulega gerðist
ekki, þótti mér sem ég væri svikin og
sló því föstu, að guð vildi ekki hlusta
á bænir mínar. En hafði hann þrátt
fyrir allt, ekki verið að svara mér dag
eftir dag og viku eftir viku?
Á meðan ég sat þarna í litlu kirkj-
unni við hliðina á ókunnum manni,
runnu hinir síðustu löngu mánuðir í
gegn um hug minn. Læknirinn minn
hafði ráðlagt mér að hverfa um stund
niður að ströndinni og taka mér hvíld
og safna kröftum. Þegar gestirnir á
litla hótelinu komust á snoðir um, að
ég hafði nýlega misst manninn minn,
höfðu þeir slegið um mig vinahring
og reyndu að sjá um að ég væri helzt
aldrei ein. Þeir tóku mig með, þegar
þeir fóru á baðströndina, og þegar
þeir fóru í hjólreiðarferðir eða göngu-
ferðir.
Aldrei hafði mér dottið í hug, að
þessi vinsemd þeirra og umhyggja
væri svar við bæn minni: Hjálpaðu
mér til að afbera einveru rnína og ör-
væntingu! —
Ég liafði ekki unnið úti síðan ég
gifti mig, og vinir mínir höfðu sagt
mér, að það myndi geta valdið erfið-
leikum fyrir mig að fá hentuga stöðu
vegna reynsluleysis míns. En þegar ég
þarfnaðist þess mest að fá eitthvert
starf, hitti ég konu, sem benti mér á
létta stöðu við vikublað eitt, sem hafði
verið auglýst. Ég sótti um stöðuna og