Heimili og skóli - 01.04.1962, Síða 20

48
HEIMILI OG SKÓLI
að bera örvæntingu mína og einstæð-
ingsskap!
En það var eins og ég hrópaði út í
óendanlegt tómt rúm, sem bar orð
mín aftur til baka eins og dauft berg-
mál. Loks hætti ég. Ég neitaði að
hlusta á hin uppörfandi og vingjam-
legu orð prestsins og ég gekk minn
dimma veg alein, lengra og lengra inn
á hinar hættulegu leiðir sársaukans og
sj álfshyggj unnar.
Á þessari einmanagöngu minni
kynntist ég mörgu öðru fólki, sem
þjáðist af sorg. Þar á meðal var maður
einn, sem misst hafði einkason sinn,
roskin, barnlaus ekkja, ung stúlka, en
báðir foreldrar hennar höfðu farizt í
eldsvoða og mörgum, mörgnm öðmm
kynntist ég, sem þjáðust eins og ég.
Þeir, sem voru nógu trúarsterkir, uxu
upp úr þessari sorg, en hinir hvörfluðu
um í örvæntingu, rótlausir og von-
lausir. Við gátum öll sagt frá því, að
við hefðum beðið guð að hjálpa okk-
ur til að bera sorg og söknuð, en að
ekkert hefði gerzt. Hvers vegna svar-
ar hann bænum annarra manna, en
aldrei okkar bænum? spurðum við.
Ég skildi það fyrst hve sljó ég hafði
verið desemberkvöld eitt 16 mánuð-
um eftir að maðurinn minn dó. Til
þess að flýja frá minningunum, sem
gerðu mér lífið að eins konar helvíti
á hinu gamla heimili, hafði ég tekið
mér ferð á hendur til Lundúna. —
Fyrstu dagana þar átti ég mjög ann-
ríkt við að fá mér einhvem dvalar-
stað og hafði því ekki tíma til að
hugsa mikið um liðna tíð. En eftir
hálfan mánuð rakst ég á gamlan við-
skiptavin mannsins míns. Það varð til
þess, að minningarnar brutust fram á
ný. Hugsunin um að þurfa að hverfa
heim í gamla, tómlega heimilið aftur
varð mér svo óbærileg, að ég gat ekki
tekið mér neitt annað fyrir hendur
en að reika um götur borgarinnar.
Myrkrið datt á, og þétt þoka lagðist
yfir milljónaborgina. Ég heyrði
klukku slá í fjarska. Hún sló átta. —
Þegar ég beygði frá Old Bromtongötu
og inn í Drottningargötu, sá ég kirkju
eina koma fram úr þokunni. Dyr
hennar stóðu opnar. Fram á varir mín-
ar kom hin gamla bæn: Hjálpaðu
mér! — Hjálpaðu rnér! Þreytt og von-
laus gekk ég inn í kirkjuna.
Þetta var lítil, kuldaleg og sagga-
full kirkja og dauf birta kom aðeins
frá þremur flöktandi kertaljósum. Við
þessa litlu skímu gat ég greint raðir
af tómum kirkjubekkjum. Ég nam
staðar, og vissi naumast hvaða erindi
ég átti hér inn. En þá var kyrrðin
skyndilega rofin af örvæntingarfull-
um, þungum ekka. Mér duldist ekki,
að það var karlmaður, sem grét þama
hásum, þjáningafullum gráti.
Fyrstu viðbrögð mín við þessu fyr-
irbæri vora ótti, og ég hafði þegar snú-
ið mér við til að hlaupa út úr kirkj-
unni. En sársaukinn í þessum hálf-
kæfða ekka, sem bergmálaði í tómri
kirkjunni, þvingaði mig til að nema
staðar við dyrnar. Eiginlega á móti
vilja mínum gekk ég á hljóðið inn-
eftir kirkjunni. Allt í einu sá ég sam-
anhnipraða mannveru í einum af
innstu bekkjunum. Hrædd og hikandi
lagði ég hönd mína á herðar manns-
ins og spurði: „Get ég nokkuð hjálp-
að yður?“ Hann leit upp og horfði á