Heimili og skóli - 01.08.1968, Síða 31

kompu við hliðina á ofninum mínum, sem
ég hafði ekki tekið eftir. Hann fyllti hana
af eldiviði, svo að ég hafði alltaf þurran
eldivið í húsinu, þótt það kæmu rigning-
ardagar. A stéttinni, sem lá heim að hús-
inu var ein hellan laus og hafði gengið úr
skorðum. Hann gróf þá undan henni svo
að hellan féll að jörðinni eins og hinar
hellurnar. Sjálfur gekk hann aldrei þessa
stétt, heldur tók á sig krók heim að húsinu.
Þegar ég reyndi að endurgjalda honum
hugulsemi hans með sælgæti, eplum og
öðrum slíkum smámunum, varð hann allt-
af þögull. Kannski hafði hann aldrei þurft
að nota orð eins og „þökk“. Hæverska
hans var ósjálfráð. Hann leit á gjöfina og
síðan á mig. Þá var eins og tjald væri
dregið frá, svo að ég gat séð dýpra inn í
skæru augun hans, sem ljómuðu af þakk-
læti og kærfeika.
Auðvitað urðu þeir hundurinn Mick
beztu vinir. Það var með þeim einkennileg
líking, þessum dreng og þessum hundi.
Kannski vegna þessa, að báðir höfðu þessa
sakleysislegu, látlausu framkomu og af-
stöðu til umheimsins. Þegar ég fór burt
um helgina, lét ég Jerry gæta hundsins.
Það hafði komið þoka og súld í fjöllin,
svo að ég kom ekki heim fyrr en um há-
degi á mánudag. Hundurinn lelt vel út og
var ánægður. Jerry kom skömmu eftir há-
degi og leit út fyrir að vera óró'legur.
„Forstöðukonan sagði, að enginn gæti
ekið í þessari þoku. Eg var hérna í gær-
kveldi, og þegar þér voruð ekki kómnir,
fór ég hingað með mat handa Mick. Ég
hafði lofað að sjá um hundinn.“
Ég gaf honum tíu krónur. Hann leit á
þær og gekk síðan heim. En um kvöldið
kom hann, þegar dimmt var orðið og barði
að dyrum hj'á mér.
„Kom inn, Jerry!“ sagði ég, „það ef að
segja, ef þú hefur fengið leyfi til að fara
út svona seint.“
„Ég sagði þeim.... kannski var það
ekki rétt af mér.... að þér vilduð tala við
mig,“ sagði hann.
„Jú, það er allt í lagi,“ sagði ég og þá
hýrnaði yfir honum. „Mig langaði bara
til að vita, hvernig hundínum liði.“
Hann sat framan við ofninn ásamt mér
og sagði mér frá þessum tveimur síðustu
dögum. Hundurinn lá við fætur hans og
það leit út fyrir að hann fyndi þar til ör-
yggis, sem ég gat ekki veitt honum. „Hann
var hjá mér allan tímann nema þegar hann
þurfti að skreppa út í kjarrið,“ sagði dreng-
urinn. Þar, á stað einum, er grasið mjög
hátt, svo að ég lagðist þar niður og faldi
mig. Ég heyrði, að hann hljóp þarna um
og leitaði mín og þegar hann fann mig,
varð hann ósköp glaður og hljóp allt í
kringum mig.“
Við sátum kyrrir og horfðum í eldslog-
ana. „Þetta er af eplatré,“ sagði Jerry og
benti á eldiviðarkttbbana. „Það tré brenn-
ur allra bezt.“ Svo hélt hann áfram að tala:
„Þér eruð dálítið svipaður móður minni.
Sérstaklega svona í rökkrinu við eldinn.“
„En þú varst ekki nema fjögurra ára,
þegar þú komst hingað, Jerry. Manstu í
raun og Veru eftir því hVernig hún leit út
eftir öll þessi ár?“ spurði ég.
„Móðir mín á heima í Manville,“ sagði
hann.
Ég veit ékki hvernig á þvi stóð, að það
kom eitthvað illa við mig að hann ætti
móður, þangað til mér varð allt í einu
ljóst, að ég var reiður þessari móður yfir
því, að hún skyldi yfirgefa barnið sitt ■—•
sérstaklega svona dreng. Barnaheimilið
var að vísu ágætt, maturinn var einnig góð-
ur, sem hann fékk þar. Kannski saknaði
drengurinn heldur ékki móður sinnar? En
HEIMILI OG SKOLI 75