Heimili og skóli - 01.08.1968, Síða 34

EIGA FORELDRARNIR SOKINA?
Djúpið milli kynslóðanna virðist alltaf
vera að breikka. — En þrótt fyrir það,
megum við ekki halda að það :>é óbrú-
andi----------
Stríð á milli kynslóða er ekki nýtt af
n'álinni. Gamla fól'kið hefur á öllum öld-
um fundið eins konar fróun í því að finna
að unga fólkinu. Og svo öfu'gt. Unga fólk-
ið hefur þó verið jákvæðara í sinni upp-
reisn. Það, að verða ifulltíða, kallar á and-
stöðu, ef úr þeirri átt skyldi koma nýr
kraftur. Með öðrum orðum. Þar var verð-
ugt viðfangsefni til að glíma við.-----------
Barni skal veitt tækifæri til að reyna sig
sjálft innan vissra takmarka, sem sett eru
af skiiningi og kærleika hinna fullorðnu.
011 reynsla leiðir í ljós, að tvennt er
mj ög mikilvægt, ef barn á að öðlast sjálf-
stæði og verða fullorðinn maður. í fyrsta
lagi verður það að eiga þroskaða og hjarta-
hlýja foreldra, sem þykir vænt hvoru um
annað, og barnið getur tekið sér til fyrir-
myndar, meðan það er að losa sig úr þeim
höndum, sem bernskan setur á það.
í öðru lagi verður barnið að fá að nota
hæfileika sína til að vinna og elska. Það
er mikið talað um það nú á dögum, að
þetta gangi allt öfugt. En er það nú rétt?
Ef því er haldið fram, að foreldrarnir
vanræki hlutverk sitt, virðum við að vettugi
þá staðreynd, að flest ungt fólk nú á dög-
um hugsar dýpra, vinnur meira, finnur
meira til en kynslóðirnar á undan. Þó er
það staðreynd að nokkur hulti æskunnar,
að minnsta kosti, er óánsegður. Allt of
margir draga sig, andlega talað, inn í sjálfa
sig. Sumt ungt fólk leitar á náðir eitur-
78 HEIMILI OG SKÓLI
nautna, en greindari hlutinn finnur til
einangrunar og setur sig í eins konar varn-
arstöðu. E'ns og sálfræðingur einn orðaði
það: „Börnin berjast ekki gegn foreldrum
sínum. Þau yfirgefa þá.“
Hin geysilega tæknimenntun vestrænna
þjóða hefur í senn lengt bernskuna og
dregið úr sambandinu á milli kynslóðanna.
Fyrir nokkrum áratugum hófst kynþroska-
skeiðið um 14—15 ára aldurinn, en þá fór
hjónabandið að gægjast fyrir hornið. Nú
eru börnin þviniguð til stöðugt lengra náms
svo að þau séu fær um að lifa í samfélagi,
sem verður flóknara og flóknara með
hverju ári. En á sama tíma hefur gerzt sú
fjarstæðukennda staðreynd, að meiri vel-
megun, betri og meiri fæða, betra heil-
brigðisástand, héfur þokað kynþroskaskeið-
inu niður í 12—13 ára aldurinn — líf-
fræðilega séð —, svo að böm á þeim aldri
eru að verða fulltíða, þótt þau séu fjár-
hagslega séð, háð foreldrum sínum til 23
eða 24 ára aldurs. Þau eru sem sé „böm“
10 árum eftir að þau hafa náð líffræðileg-
um þroska fulltíða manns.
Auðvitað er ekkert við það að athu'ga
þótt ungt fólk afli sér menntunar, sem
gerir það hlutgengt á sem flestum sviðum
samfélagsins. En við getum spurt okkur
sjálf að því, hvernig stendur á því að allir
þessir ungu sérfræðingar, standi svo höll-
um fæti fyrir þeim fullorðnu. Ein ástæðan
er sú, að börn og unglingar nútímans fá
of fá tækifæri til að móta sig sjálf „Hippi-
arnir“ eru haldnir af þeim sjúkdómi innst
inni, að þeir þrá að lifa sína eigin reynslu.
Þrá að reyna á kraftana, sem með þeim