Læknaneminn - 01.12.1968, Blaðsíða 5

Dr. med. Gunnlaugur Snædal:
Frjðvgunarvarnir
Inngangur:
Takmörkun barneigna hefur
væntanlega átt sér stað í einhverri
mynd frá upphafi vega. Frjóvgun-
arvamir, eins og við skiljum það
orð í dag, eiga sér þó tæpast langa
sögu, ef htið er á þann tíma, sem
maðurinn hefur hfað á jörðinni.
Fyrr á tímum var gripið th
þeirra ráða að bera út börn eða
fyrirgera þeim á annan hátt, ef
takmarka þyrfti fjölskyldustærð.
í fornsögum okkar er þessa víða
getið og meðal ýmissa frumstærða
þjóðflokka heims hefur þetta við-
gengizt allt fram á þennan dag.
Framköilun fósturláta hefur
vafalaust verið reynd frá alda öðli
með margvíslegum ráðum. Styrj-
aldir, sjúdómar og náttúruhamfar-
ir hafa þó ávaht átt stærstan þátt
í takmörkun fólksfjölgunar víðs-
vegar um heiminn.
Þótt htlar sögur fari af því,
munu frjóvgunarvarnir, sem eink-
um hafa byggzt á því að hindra
sæðisfrumur í að ná til eggsins,
hafa verið viðhafðar um aldaraðir
í einhverri mynd. Ennfremur mun
coitus interruptus hafa tíðkast frá
fomu fari.
Það, sem einkum hefur vakið
hinn mikla áhuga fyrir frjóvgun-
arvömxnn á síðari árum, eru
vandamál, sem skapazt hafa víða
um heim vegna offjölgunar fólks.
Hefur víða gripið um sig mikill
ótti við, að jörðin muni yfirfyllast
af fólki á næstu 1 til 2 öldum, ef
ekki er við brugðið á einhvern
hátt í tæka tíð.
Fólksfjölgunarvandamáli heims-
ins er bezt lýst með tilvitnun í
skýrslu frá Sameinuðu þjóðunum
frá 1958, en þar segir svo: „Það
tók mannkynið 200 þús. ár að ná
2500 miljónum, en á aðeins næstu
30 árum bætast við aðrar 2000
miljónir. Ef fólksfjölgunin heldur
áfram með sama hraða og nú á
síðustu árum, verður fjöldi fólks
á jörðinni slíkur eftir 600 ár, að
hver einstaklingur fær aðeins tæp-
an fermeter til þess að lifa á“.
Mér er minnisstætt erindi, sem
bandaríski læknirinn Home frá
Boston, hélt á Lanaspítalanum
fyrir u.þ.b. 6 áram. Hann ræddi
m.a. um off jölgunarvandamál
heimsins. Hann var einn af þeim
læknum í bandaríska hernum, sem
fyrstir fóra th Hiroshima eftir að
atómsprengjan hafði lagt þá borg
í rúst. Hann dró enga dul á, hvern-
ig þar var umhorfs við komuna.
Síðan sagði hann eitthvað á þessa
leið: „Vandamálin, sem stafa af
offjölgun í heiminum eru geig-
vænleg. Á stóram landssvæðum
hrynur fólk niður úr hungri, þar
sem landið gefur ekki af sér þá
næringu, sem þarf th að brauð-
fæða íbúana. Aðeins tvö ráð era
fyrir hendi til þess að koma í veg
fyrir þessa þróun. Fræðilega séð
er hægt að halda fólksfjöldanum
í skefjum með því að varpa hinu