Úrval - 01.10.1968, Síða 49

MYRÐUM FORSETANN
47
seta og koma af stað algjörri ring-
ulreið í landinu.
Að loknum kvöldverði vorum við
fluttir til eftirlitsstöðvar nr. 17 á
hlutlausa svæðinu. Þar klæddumst
við suður-kóreönskum hermanna-
búningum. Við vorum allir vopn-
aðir vélbyssum, skammbyssum,
skotfærum, átta handsprengjum
(einni ætlaðri handa okkur sjálfum,
ef við féllum í hendur óvinarins),
skriðdrekasprengjum og flugbeitt-
um níu þumlunga löngum rýtingum,
sem nota átti til að skera höfuðið
af nokkrum óvinanna.
Utan yfir hermannabúningana
fórum við í venjulega dökka borg-
aralega frakka og héldum brátt af
stað, þöglir í einni röð, á eftir tveim-
ur njósnurum suður yfir hæðirnar.
Við vorum fljótir til landamæranna,
en rákumst þar á mikla gaddvírs-
girðingu, sem Bandaríkjamenn
höfðu komið fyrir. Njósnararnir
höfðu áður klippt girðinguna sund-
ur og sett hana aftur lauslega sam-
an. Við komumst því fljótt í gegn
og héldum inn í Suður-Kóreu.
Við héldum áfram suður á við um
nóttina, en sváfum daginn eftir í
skógivöxnum hlíðum gnæfandi
fjalla, örfáar mílur fyrir austan
Camp Howze, höfuðstöðvar 2. deild-
ar bandaríska hersins. Næstu nótt
gengum við suður á við og hvíldum
okkur um daginn.
Að kvöldi þessa dags urðu okkur
á mikil mistök, er við rákumst á
nokkra skógarhöggsmenn frá ná-
lægu þorpi. Við vorum enn í borg-
aralegu frökkunum, og skógarhöggs-
mennirnir héldu þegar, að við vær-
run norður-kóreanskir hermenn.
Skjálfandi á beinunum og því næst
grátandi báðu þeir okkur að þyrma
lífi sínu.
Við ákváðum að hafa þá í haldi,
þar til rökkrið skylli á, en sögðum,
að ef þeir skýrðu frá okkur, mynd-
um við drepa konur þeirra og börn
að þeim ásjáandi. Þessi aðvörun
átti að fá þá til að þegja í nokkra
daga, að minnsta kosti nægilega
lengi, til að við gætum lokið ætl-
unarverki okkar og snúið aftur til
Norður-Kóreu.
En þessi dagur var mikill örlaga-
dagur fyrir mig, því að nú tók ef-
inn að gera vart við sig í huga mér.
Skógarhöggsmennirnir urðu skelf-
ingu lostnir, þegar þeir vissu að við
vorum frá Norður-Kóreu. Ég undr-
aðist hvers vegna. Okkur hafði allt-
af verið sagt, að við nytum samúð-
ar bræðra okkar sunnan landamær-
anna, og þeir myndu fagna okkur
sem hetjum, þegar við hittum þá.
En þorpsbúarnir höfðu hvorki
hrósað Kim II Sung né okkur, eða
kvartað yfir kjörum sínum. Þeir
sýndu okkur engan stuðning eða
samúð, virtust þrá það eitt að losna
frá okkur. Þar að auki voru þeir
vel klæddir og liðu greinlega eng-
an næringarskort. Einhvers ósam-
ræmis gætti í því, sem mér hafði
verið kennt, og ég tók að efast um
réttmæti verkefnisins, sem við átt-
um að vinna.
Klukkan átta um kvöldið létum
við fangana lausa og héldum áfram
suður á leið. Síðar komumst við
að raun um, að þeir höfðu þegar
skýrt lögreglunni frá okkur. Nú
veit ég, að Suður-Kóreubúar hata
kommúnismann svo mikið, að þeir