Úrval - 01.10.1968, Síða 52

50
ÚRVAL
fylkingin riðlaðist og skipulagið fór
úr skorðum.
Þá kom strætisvagn akandi eftir
veginum. Við héldum, að hann
væri fullur af hermönnum og köst-
uðum því handsprengjum inn í
hann. Þær sprungu allar. (Þetta
var ekki hermannavagn. Fimm ó-
breyttir borgarar létu lífið).
Við lögðum nú á flótta, og ég
hljóp með nokkrum félögum mín-
um frá veginum og upp brattar
hæðirnar til hægri. Handan þeirra
voru fjöllin. Ef við næðúm þang-
að, gæti enginn fylgt okkur þar
eftir. Við hlupum því eins og við
ættum lífið að leysa burt frá lög-
reglumönnunum.
Verkefnið hafði mistekizt, og ég
var í rauninni himinlifandi yfir,
að svo hafði farið. Ég ákvað, að
framvegis dræpi ég ekki nokkurn
mann, ekki einu sinni í sjálfsvörn.
Ég losaði mig við öll vopnin, nema
eina handsprengju, sem ég ætlaði
að nota á sjálfan mig, ef handtaka
væri óumflýjanleg.
Ég hljóp áfram á eftir félögúm
mínum efst upp á fjallsbrúnirnar
og niður hinum megin. En við viss-
um ekki, að suður-kórenaskir her-
menn komu á móti okkur. Skyndi-
lega heyrðust nokkur skot og þrír
félaga minna voru teknir fastir af
flokki hermanna. Ég hljóp frá þeim
stað, sem hvellirnir heyrðust, nið-
ur fjallshlíðina og faldi mig í þykk-
um skógi.
Ég andaði léttar og tók að hugsa
minn gang. f fjarska heyrði ég
skothvelli. Félagar mínir voru að
drepa suður-kóreönsku hermenn-
ina og hermennirnir þá. Hvílík só-
un á mannslífum. Ég vildi ekki
lengur taka þátt í þessari vitfirr-
ingu.
Ég hvíldi mig lengi í skóginum
og hugleiddi allt það, sem fyrir
mig hafði komið. Ég reyndi að
bæla efann niður, en það tókst
ekki. Klukkustundum saman reyndi
ég að samræma það, sem ég hafði
séð í Suður-Kóreu því. sem mér
hafði verið kennt. Ef það tækist
ekki, yrði ég að horfast í augu
við þá staðreynd, að ég hafði lif-
að fyrir málstað, sem reistur væri
á lygum og blekkingum.
Nóttin færðist yfir og í fjarska
heyrðist skothríð öðru hverju. Um
þrjú leytið vaknaði ég og hélt af
stað. Þegar hermennirnir komu
auga á mig, þar sem ég gekk milli
lítilla húsa, og skipuðu mér að
koma, var ég tilbúinn. Ég lyfti
höndunum upp fyrir höfuð, reiðu-
búinn að deyja, þótt ég vildi ekki
lengur sprengja mig í loft upp með
handsprengjunni. Kim II Sung
hafði þegar gert mér of mikla
bölvun.
A flóttanum drápu norður-kór-
eönsku hermennirnir átta óbreytta
borgara, tvo lögreglumenn, tvo
bandaríska hermenn og tuttugu og
sex suður-kóreanska. Tuttugu og
átta norður-kóreönsku hermann-
anna féllu eða frömdu sjálfsmorð.
Tveggja er enn saknað, en gert
ráð fyrir, að þeir séu dauðir af
kulda og vosbúð. Alls létu 68 manns
lífið og 66 særðust við tilraun Kim
II Sung að myrða Park Chung
Hee forseta.