Úrval - 01.10.1968, Síða 65

BYRON LÁVARÐUR OG GUICCIOLI GREIFYNJA
63
ýmislegt, sem er ekki hægt að nefna,
jafnvel ýmislegt, sem ég held, að
fólk í Englandi geri sé jafnvel sjald-
an í hugarlund a5 til sé. Hann seg-
ir, að hann hafi vanþóknun á þessu,
en hann lætur sig hafa það. Hann
er innilega óánægður með sjálfan
sig. . . . Nei, ég efast um það, og
hans vegna ætti ég að vona, að ein-
hverjir ofsalegir atburðir hljóti að
binda endi á núverandi framferði
hans.“
Og um stutta hríð leit næstum út
fyrir, að svo mundi fara, því að
hann fékk ákafa hitasótt, sem gagn-
tók líkama hans. Því neyddist hann
til að ástunda einlífi um hríð gegn
vilja sínum. Og hann harmaði líka
þessar aðstæður sínar í ljóði einu,
þar sem hann talar um, að þrátt
fyrir það, að nóttin sé sköpuð til
ásta og dagurinn komi alltof fljótt,
verði hann að halda kyrru fyrir,
ástin verði að hvíslast, hjartað verði
að ná andanum, því að sverðið slíti
slíðrunum upp til agna og sálin
brjóstinu.
En hann náði samt heilsu smám
saman. Og nú var sem hann hefði
tekið iðrun og endurbót. Hann sneri
baki við kvensniftum strætanna og
tók að umgangast heldra fólkið að
nýju og gerðist tíður gestur á heim-
ilum þeim í Feneyjum, þar sem
bókmenntir voru í hávegum hafð-
ar og listamenn komu saman.
Og svo hitti hann Teresu í apríl-
mánuði, einn heitan vordag í Fen-
eyjum. Þau hittust á hverjum degi
og næstum hverri nóttu tvær fyrstu
vikurnar eftir fyrsta fundinn, er
hafði alveg gagntekið þau. Undir
skini hins gullna mána létu þau sig
reka eftir bugðóttum síkjum Fen-
eyja, meðan bátsmennirnir léku
blíðlega á mandólín sín og stund-
irnar þutu áfram með leifturhraða.
Og á hinum hlýju vornóttum gafst
hún honum á vald.
En tíminn leið leifturhratt, og
brátt var stundaglasið tæmt. Guic-
cioli greifi þurfti að fara til Ra-
venna til þess að líta eftir óðulum
sínum þar, og hann tók hina ungu
eiginkonu sína með sér. Hún var
alveg í öngum sínum og skrifaði
Byron daglega, og innan mánaðar
elti hann hana til Romagna.
Hún hafði verið veik um hríð
eftir hina löngu ferð, en hún tók að
styrkjast smám saman, eftir að
Byron var kominn. Og hún var óum-
ræðilega hamingjusöm þrátt fyrir
veikindi sín. Hinn hugulsami elsk-
hugi hennar umvafði hana ástúð á
allan hátt. Og henni tileinkaði hann
eitt af kvæðum sínum, „Stanzas to
the Po“, en þar lýsir hann því yfir,
að konan úr suðrinu hafi hleypt ólgu
í blóð gestsins úr norðrinu og hann
sé nú þræll ástarinnar að nýju.
f endurminningum þeim, sem hún
skrifaði síðar, segir þessi kom suð-
msins þessi orð um tímabil þetta:
„í veikindum mínum var hann allt-
af nálægur.... Það er ómögulegt
að lýsa kvíða hans og þeirri hugul-
sömu alúð, er hann auðsýndi mér.
Um langa hríð var hann alltaf að
glugga í læknisfræðilegar bækur.
Og þar eð hann treysti ekki lækn-
um mínum, fékk hann leyfi Guic-
cioli greifa t'l þess að senda eftir
. . . , vini sínum.“ Og þessi góði
læknir, frægur í sinni grein í Fen-