Úrval - 01.10.1968, Side 111

LIFANDI DAUÐI TIL SÖLU
109
að þrem fjórðu hlutum með ópíum
og bætti síðan vatni í, þar til það
náði upp að merki, sem var helm-
ingi lægra en yfirborð ópíumsins í
tunnunum. Hann gætti aldanna vel,
þannig að þeir væru jafnir, próf-
aði stöðugt upplausnina roeð fingri,
því að vatnið verður að vera nægi-
lega heitt til þess að bræða ópíum-
ið, en samt fyrir neðan suðumark,
því að suða eyðileggur morfínið.
Næst bætti hann við kalki og
fylgdist með því, er vatnið varð
mjólkurhvítt. Kalkið leysti ópíum-
massann upp og aðskildi morfínið
og svolítið magn af codeini frá
ópíummassanum. Svo byrjuðu hin-
ar svörtu jurtaleifar ópíumsins að
falla til botns í tunnunni, og þá
var hrært í blöndunni, þangað til
vatnið varð aftur tært, þó ekki al-
veg tært, heldur örlítið telitað. Nú
líktist vatnið ónýtu tei.
Síðan var vökvanum hellt hægt í
gegnum tausíu í tóma olíutunnu.
Þessi síaða upplausn var svo hit-
uð aftur, og við hana var bætt
ammoniumklóríði. Þetta efni hafði
þau áhrif á morfínið, að það féll til
botns ásamt því litla codeinemagni,
sem var í upplausninni. Síðan var
vökvinn síaður aftur, og botnfall-
ið, sem var grábrúnn „massi“, varð
eftir á tausíunni. Þetta var morfín-
basinn. Þegar morfínkristallarnir
þornuðu, var þeim sópað varlega
af tausíunni með bursta niður í
poka úr vaxpappír. Þeir voru svo
innsiglaðir og geymdir í helli þar
nálægt.
Þegar unnið hafði verið á þenn-
an hátt úr allri sendingunni, höfðu
þessi 500 kíló af ópíura minnkað
í 50 kíló af morfínbasa. Abdul var
nýgræðingur á þessu sviði, og því
lét hann sér nægja þá 250 dollara,
sem hann átti að fá fyrir starf sitt.
Það yrði fyrst síðar, að hann freist-
aðist til þess að halda einu kílói
eftir fyrir sjálfan sig og selja það
upp á eigin spýtur. í Beirut fengi
hann 1000 dollara fyrir 1 kíló af
morfínbasa eða ferföld laun þau,
sem honum voru greidd fyrir 6 daga
vinnu yfir tjaldbúðabálunum. Auð-
vitað yrði hann að vera hugrakkur
maður til þess að reyna slíkt og
þvílíkt. Levonian og vinir hans í
Marseille höfðu varað hann við því,
að hann yrði drepinn, ef þeir kæm-
ust að því, að hann færi á bak við
þá.
VEGURINN TIL DAMASKUS
Þetta er sami vegurinn og Páll
postuli ferðaðist eftir fyrir næstum
2000 árum, þessi 66 mílna spotti
milli Beirut í Líbanon og Damaskus
í Sýrlandi. Núna er það mjór þjóð-
vegur, sem krefst þess að hverjum
ökumanni, að hann gæti ýtrustu
varúðar. Enginn vegarkafli er beinn
lengri spöl en hálfa mílu í senn, og
þarna eru brattar brekkur og
krappar beygjur. Enginn getur gert
sér grein fyrir því, hvað leynast
kann hinum megin við ■ beygjuna.
Kannske er það hægfara vörubif-
reið eða geitahjörð, sem er að labba
yfir veginn.
Síðla nætur var stórum, nýjum,
bandarískum bíl ekið varlega norð-
ur eftir veginum til Damaskus. Bíll-
inn hafði kostað 8000 dollara í
Beirut eða næstum full árslaun öku-
mannsins, Abou Salim Mallouke,