Úrval - 01.10.1968, Qupperneq 118

ÚRVAL
116
Korsíkubúar í Marseille hafa nú
með sér nána samvinnu, sem minnir
einna helzt á kaupsýslufyrirtæki,
sem rekin eru á nútímavísu. Fram-
takssamur „nýgræðingur“ er gerð-
ur að félaga fremur en að það sé
snúizt við honum sem keppinaut.
Fundir og ráðstefnur eru haldnar
svo oft í vínstúkunum í Óperu-
hverfinu nálægt gamla hafnar-
hverfinu, að svæði þessu hefur ver-
ið gefið nafnið Vatíkan glæpa-
manna eða Litla Vatíkanið. Ákvarð-
anir, sem teknar eru á þeim ráð-
stefnum, eru álitnar eins bindandi
og kirkjulegar fyrirskipanir. Það
er jafnvel maður nokkur í Litla
Vatíkaninu, sem gengur undir
nafninu ,,Páfinn“. Hann er eitur-
lyfj asmyglari, sem seztur er í
helgan stein og starfar sem hlut-
laus sáttasemjari í öllum deilumál-
um, sem fyrir hann eru lögð. Og
úrskurðir hans eru álitnir hafa end-
anlegt úrslitagildi.
Fyrir skömmu kvað ,,Páfinn“ upp
þann úrskurð, að eiturlyfjasali einn
hefði gerzt sekur um ofboðslega
heimsku og lélega dómgreind
(fremur en svik), er hann réð til
starfa sendimann einn, sem missti
120.000 dollara virði af heroini í
greipar lögreglunni „Páfinn“ kvað
upp þann úrskurð, að hinn ákærði
skyldi selja tvö gistihús, sem hann
átti. Þetta skyldi hann gera innan
48 klukkustunda. Og síðan átti hann
að afhenda söluverðið þeim hópi
manna, sem höfðu tapað fúlgu þess-
ari, er lögreglan náði í eiturlyfin.
Eiturlyfjasalinn samþykkti að fara
eftir úrskurði þessum. Hann fékk
80.000 dollara fyrir gistihúsin og lét
það fé af hendi tafarlaust og losaði
sig þannig við skuld sína. Og nú
heldur hann áfram heroinviðskipt-
unum.
En þýðingarmesti maðurinn í
gervöllum undirheimum Korsíku-
búanna var Dominique Benucci,
þótt fáir vissu um hagsmuni hans
og ítök í Litla Vatíkaninu. Benucci
bjó sem sé í fínasta íbúðarhverfi
Marseille. Hann bjó þar í glæsi-
legri íbúð, sem búin var fornum,
ósviknum Dierectoirehúsgöngnum.
Hann átti eitt af beztu veitinga-
húsunum í borginni, og þar að auki
átti hann nokkur fjölbýlishús, vín-
krár og kaffihús. Hann var framá-
maður í félags- og samkvæmislífi
borgarinnar. Hann bauð til sín
frægu fólki, stjórnmálamönnum og
leikurum. Eiginkona hans átti sæti
í nokkrum nefndum góðgerðarfé-
laga, og dóttir hans sótti bezta
kaþólska skólann í borginni.
Mennirnir í Litla Vatíkaninu sáu
sjaldan Benucci, en þeir virtu hann
samt takmarkalaust, vegna þess að
þeir vissu, að hann var æðsti yfir-
maður allra arðvænlegustu glæpa-
greinanna, eiturlyfjasölu, smygls,
vændis og peningafals. Benucci
hafði nægilegt fjármagn til þess að
leggja fram fé í meiri háttar fram-
kvæmdir á þessu sviði, og hann átti
greiðan aðgang að dálitlum her
atvinnumorðingja og ofbeldisseggja,
sem voru reiðubúnir að starfa fyr-
ir hann, er hann óskaði þess. Sam-
bönd hans í Ameríku voru þó jafn-
vel enn þýðingarmeiri. Þar var
um að ræða æðstu menn Mafíunn-
ar vestanhafs. Þeir virtu einnig
Benucei, vegna þess að hann þekkti