Úrval - 01.05.1976, Síða 81

ÞJÖÐSAGAN DANIEL BOONE
„DANIEL SKÝTUR”.
Hvötin til að hreyfa sig úr stað stóð
djúptí eðli Daniels Boone. Afi hans,
George Boone, hafði búið í 51 ár —
meðalæfi 18. aldar — í þorpi á
Englandi. Hann var vefari, og virtist
una hag sínum vel. Samt var alltaf
eitthvað, sem amaði að honum,
eitthvað, sem sýrði þann frið, sem
aðrir menn fundu 1 heiðarlegri vinnu
og á góðu heimili.
Hann var kverkari, og hjá söfnuði
sínum heyrði hann talað um paradís
kverkara í Ameríku, í nýlendu, sem
William Penn hafði stofnað. Hug-
myndaflug hans vaknaði, þegar hann
heyrði um hið gríðarlega flæmi
Pennsylvaniu, sem var að mestu
óbyggt. Árið 1717 lagði hann af stað
til Nýja heimsins með konu sína og
sex af níu börnum þeirra.
Squire Boone, sonur Georges
Boone, eignaðist son annan nóvem-
ber 1734. Hann var látinn heita
Daniel. Móðir hans vissi frá upphafi,
að hann var að einhverju leyti
frábrugðinn hinum. Hann var á
sífeldu flakki og væri reynt að halda
honum innan ákveðins ramma, fór
allt í hund og kött. Það var eins og
hann þrifist ekki nema utandyra,
frjáls og óháður. En þegar hann var
sendur að höggva við, var sem margar
axir væru á lofti, þótt axarskaftið væri
jafn langt honum sjálfum. Hann gat
gengið tímunum saman án þess að
séð yrði að hann þreyttist. Hann synti
í fyrsta sinn, sem hann fleygði sér í
vatn.
79
Indíánar heilluðu hann, og hann
tók að veita þeim eftirför og kynna
sér atferli þeirra. Hann gekk indíána-
slóðir að ókunnum ám og um
framandi engi. hann lærði að ferðast
hljóðlaust um gróðurflækjur og liggja
grafkyrrí felum hlémegin við tjarnir,
svo að dádýrin, vísundarnir og
birnirnir komu svo nærri að hann gat
næstum snert þau.
Það var aðeins hin viðtekna
menntun, sem ekki var fullkomin.
Hann sagði börnum sínum oft, að
Koparsíunga eftirjamesLewes.