Úrval - 01.05.1976, Blaðsíða 98

96
ÚRVAL
ir þrifu vopn sín og þutu af stað til að
ná fuglunum — allir nema Boone,
sem var einn eftir með konunum og
sá i hendi sér, að nú var stundin
upp mnnin. Hann stökk á þak hesti
sínum og þeysti þurtu. Fram í
myrkur reið hann ofan í á til þess að
viila fyrir eftirför. Hann hélt förinni
áfram alla nóttina og fram á næsta
dag án þess að hvílast. Þá varð
hesturinn stirður í fótunum og Boone
fór af baki og lét örþreytta skepnuna
lausa.
Hann náði til Kentuckyfljóts að
kvöldi 20. júní, og tyllti sér um stund
á kunnuglegan bakkan fyrir neðan
virkið. Fjörutíu og þriggja ára að aldri
hafði hann lokið af einni athyglis-
verðustu ferð þess tíma, farið nærri
þrjú hundmð kílómetra veg á tæpum
fjómm dögum.
UMSÁTIN.
Það var kominn september, þegar
Svarti fiskur kom. Fyrst fóm fram
tilviljanakenndar umræður. Hvorug-
ur aðilinn var heilshugar í samninga-
umleitunum sínum, en báðir voru
fúsir til að halda í þennan skrípaleik
til þess að komast hjá ormstu, sem
hvomgan fýsti í. Svarti fiskur var með
400 stríðsmenn með sér og um 40
hvíta menn. Boonesborough hafði
aðeins 50 skyttur — en Svarti fiskur
hélt að þeir væm fleiri.
Til skarar skreið föstudaginn 11.
september 1778. Hvort sem það var
af slysni eða ráðnum hug, kom til
einhverra átaka meðan stóð á samn-
ingaumræðum fyrir utan virkið, og
skothríð hófst frá báðum hliðum.
Hinir stríðsmennirnir héldu að for-
ingi þeirra væri fallinn og hikuðu um
stund, en nógu lengi til þess, að
samningamennirnir, átta talsins,
komust undan. Þeir hlupu að hliðinu
og fyrir kraftaverk tókst þeim öllum
að komast inn, þrátt fyrir kúlnahríð-
ina.
Bak við læst hliðin var Boone alls
staðar. Hann hljóp frá einum póstin-
um til annars og hrópaði hvatningar-
orð. Einhver í norðvesturhornturnin-
um spurði, upp yflr kúlnadyninn sem
dundi á virkinu., hvort þeir ættu sér
nokkra von. Boone svaraði: ,,Ef
gusturinn af öllu þessu fljúgandi blýi
blæs ekki virkið um koll.”
Indíánarnir réðust 100 saman á
norðurhliðina. Skytturnar inni fyrir
miðuðu vandlega, en konurnar hlóðu
byssurnar fyrir þær jafnóðum. Eftir
minna en tíu mínútur létu indíán-
arnir undan síga, og skildu fallna og
særða eftir liggjandi.
Á laugardeginum var hininninn
heiður og blár. Slösuðu indíánarnir
vom horfnir, og það eina sem rauf
morgunþögnina var ekki byssuhvell-
ir, heldur hljóðin af hörfandi indí-
ánaliði. En hvítu mennirnir í virkinu
létu ekki blekkjast. Svarti flskur hafði
ekki farið langt.
Þeir komu líka aftur fyrir hádegi
og skutu nú á hverja glufu sem þeir
sáu á virkinu. Dalurinn bergmálaði
af byssuskotum.
Síðan sást hvar moid var ausið út í