Úrval - 01.05.1976, Blaðsíða 88

86
URVAL
enginn öndvegis staður. En það var
farið að rigna, og mennirnir þörfn-
uðust skjóls og hvíldar.
Sumarið og haustið leið við veiðar,
og dag frá degi óx staflinn þeirra af
dádýraskinnum. En það var fleira til
að bæta kryddi á tilveruna. Dag
nokkurn voru þeir Daniel og John
Stewart staddir á opnu engi, þegar
hrikaleg hjörð vísunda kom æðandi,
fylking meira en hálfur annar kíló-
meter í þvermál. Stewart snerist á
hæli og ætlaði að hlaupa, en Boone
greip í hann og kippti honum niður.
Það var engin vegur að hlaupa
vísundana af sér; þeir áttu eitt skot,
og Daniel ætlaði að nota það. Stewart
fannst rósemi hans ganga brjálæði
næst, þegar Daniel gekk úr skuggu
um að vopnið væri eins og það átti að
vera, bar það að öxl sér og beið —
beið —beið — þar til hann lét skotið
ríða á forustuvísundinn, sem þá var
ekki nema um sex til sjö metra frá
þeim.
Dýrið fleygðist til jarðar, beint
fyrir framan þá. Þeir skriðu í ofboði
upp að tröllvaxinni skepnunni og
vísundahjörðin geystist beggja megin
við kjötfjallið.
Þetta var nokkuð til að spjalla um
við kvöldbálið. En 22. desember,
þegar þeir mágar voru á leið heim til
búðanna, voru þeir allt í einu
umkringdir af ríðandi Shawnee indí-
ánum með brugðna riffla. Á svip-
stundu hafði allt, sem þeir höfðu
safnað saman undanfarna mánuði,
fallið indíánum í hendur.
Foringi Shawnee indíánanna, sem
kallaði sig kaftein Will, hafði enga
löngun til að gera föngum sínum
miska. Eftir einn sólarhring eða svo
lét hann Daniel og John lausa, lét þá
meira að segja hafa lítinn riffil og
nægilegt púður og skot til að duga
þeim á leiðinni heim. En heim áttu
þeir að fara, því kafteinn Will sagði,
alvarlegur í bragði að veiðidýrin
þeirra væru búpeningur indíánanna.
Boone fór ekki heim. Fjórum
sólarhringum síðar skriðu þeir Stew-
art inn í búðir indíánanna, meðan
þeir sváfu, náðu fimm hestum og
þeystu burt. Þeim var veitt eftirför og
náðust, en viku seinna tókst þeim að
flýja og náðu loks hinum, sem flúið
höfðu á undan þeim og farið suður á
bóginn. Þeir höfðu rekist á Squire
Boone, sem kominn var til móts við
þá við annan mann, Alexander
Neely, með hesta og vistir.
Aðeins Boone bræðurnir, Stewart
og Neely ákváðu að vera þarna um
veturinn. Seint 1 janúar hvarf Stew-
art, fórnarlamb indíánanna, og
Neely leist ekki á blikuna heldur hélt
af stað tii North Carolina. Bræðurnir
tveir voru einir eftir.
Um vorið höfðu þeir komið upp
dágóðum afla af skinnum. En þar
sem mjög hafði gengið á forða þeirra
og skotfærin voru orðin af skornum
skammti, ákváðu þeir að Squire
skyldi fara til byggða og koma aftur
með nýjar birgðir innan fárra mán-
aða Nú var Daniel einn eftir í
óbyggðum. Hann tók að kanna