Úrval - 01.05.1976, Qupperneq 87

ÞJÖÐSAGAN DANIEL BOONE
um enn þann dag i dag, og hvöttu
varfærnari granna sína til að flytjast
enn lengra inn í landið.
ÖNNUR PARADÍS.
1768 knúði gamall félagi Daniels
dyra hjá honum: John Findley, sem
kveikt hafði drauma hans um Kent-
ucky. Daniel sendi eftir Squire
bróður sínum og John Stewart, mági
þeirra, og kvöld eftir kvöld fóðraði
Findley þá á minningum sínum um
Kentucky og óþrjótandi veiðidýrin
þar. Svo kom að því, að Findley bar
fram uppástunguna: Hann var nærri
orðinn fimmtugur. Tækifæri hans til
að sjá Kentucky á ný væru senn talin.
Vildu þeir koma með honum?
Ekki stóð á svörunum. Já, þeir
vildu fara — hvort þeir vildu! Og
Daniel lét viskíkútinn ganga, til að
halda upp á þessa ákvörðun. í hans
augum var John Findley persónugerf-
ingurforlaganna. Daniel skuldaði nú
nokkur hundruð dollara, og einmitt
þessa dagana hafði hann fengið
stefnu um að mæta fyrir marsréttin-
um í Salisbury.
Squire Boone átti að verða eftir þar
til búið væri að skera kornið. Og þar
sem Boone og félagar myndu verða
önnum kafnir að veiða, réðu þeir til
sín þrjá nágrannabændur til að halda
búðir fyrir þá og birkja veiðdýrin,
sem veiðimennirnir kæmu með. Þeir
söfnuðu saman búnaði, bjuggu um
skotfæri og púður og brýndu indí-
ánaaxirnar. Og fagran morgun á
miðju vori 1769 stigu ævintýramenn-
85
irnir sex á bak hrossum sínum og
héldu á brott.
Til að byrja með ferðuðust þeir um
land, sem bæði Boone og Stewart
þekktu vel. En þegar þeir fóru frá
frumþyggjunum í Martinsstöð, síð-
asta útverði hvíta mannsins, var
ókannað land fram undan. Þarna
voru brattar hlíðar, hvassar fjalls-
eggjar og ólgandi fljót í hyldjúpum
gljúfrum fyrir neðan, skógurninn svo
þykkur að dauðu trén gátu ekki fallið
heldur hölluðust að þeim næstu.
Þeir héldu áfram í gegnum þykkn-
ið, þar til þeir komu í langan dal með
þverhníptum fjallsvegg hægra megin.
Allt í einu var gil gegnum þverhníp-
ið, leið gegnum hvítan klettavegg-
inn, aðeins um 160 metrar mishæð,
svo þægileg yfirferðar, að mennirnir
þurftu ekki einu sinni að fara af þaki.
Þeir höfðu fundið Ouasioto, Cumb-
erlandhliðið, eins og Findley hafði
sagt fyrir um.
Eina leiðin, sem þeir gátu farið,
var Stríðsmannaslóðin, leynistígur,
sem Cherokee-indíánanar höfðu
troðið í leit sinni að óvinunum,
Shawnee indíánunum. Þegar ævin-
týramennirnir höfðu fundið þessa
slóð, héldu þeir áfram, þótt þeim
væri óþægilega ljóst, að þeir gátu
riðið beint inn í fyrirsát á hverri
stundu.
Þeir slógu búðum sínum 7. júní
við bugðu á Kentucky ánni, þar sem
enn er kallað Víkurbúðastöð —
Station Camp Creek. Það var aðeins
örskot frá Stríðsmannaslóð og því