Úrval - 01.02.1978, Page 8

6
URVAL
Davis hringdi eitt sinn til hans til
Englands. , ,Hann varalltí einu farinn
útísmáatriðalýsingaráþví hvers vegna
hljómarnir í laginu mínu ,,Helgi í
Nýjaenglandi” væru ekki nógu góðir.
Ég trúði varla mínum eigin eyrum.
Forstjóri plötuútgáfu, sem hafði vit á
músík! Hann taldi, að með því að gera
lagið ofurlítið einfaldara, myndi það
verða vinsælt. Og hann hafði rétt fyrir
sér.
Þessi saga segir margt, bæði um
Davisogplötubransann. Lykilorðið er
einfeldni. Kjarninn í rokkaðdáenda-
hópnum er 18-26 ára hópurinn, en
unglingar milli 10-18 ára eru ekki svo
lítill hópur heldur. Þess vegna er
ótrúlega mikill hluti plötuiðnaðains
stílaður á smekk og tilfinningar
krakkagreyjanna, sem eru á milli vita.
Krakkar á þessum aldri eru, nú eins og
ævinlega, öðru fremur uppteknir af
tvennu: Ást (eða kannski væri réttara
að segja áhuga á gagnstæðu kyni og
þess sem gera má þar að lútandi) og
kynslóðastríðinu á hendur foreldrun-
um og þeim skilningslausa, tilfínn-
ingasljóa og efnisdýrkandi heimi, sem
þeir eru taldir búaí. Afleiðingin er sú,
að söngtextar rokklaganna eru gegn-
sýrðir af ómerkilegum fullyrðingum
og skírskotunum til ástarfars og
andstöðu.
Þetta er í sjálfu sér ekkert nýtt. Þeir,
sem þraukuðu sín unglingsár við
tónlist ,,Swing,” jass eða ragtime,
skynjuðu sína tónlist líka sem eggjun
til ástar og uppreisnar:
,,Hvað ætlarð’að gera, kall minn,
gera í kvöld?
vonand’ert’í stuði, því nú er ég ekki
köld.”
Þetta er snöggsoðin þýðing á
upphafslínum í hinu stórvinsæla
lagi Glen Miller ,,í stuði” (In the
Mood), frá blómaskeiði stórhljóm-
sveitanna. Það er eins með nútíma-
rokkið, að gefaí sky n óleyfilega æsilega
lífsreynslu á að skírskota til uppreisnar-
hneigðar æskufólks. En margt er það í
ýmsum textum rokklaganna, sem er
gjörfrábrugðiðþvísemvar: Nákvæmar
og loflegar lýsingar á fíkniefnaneyslu,
ofbeldi, kynlífi og sporti, og þjóð-
félagslegir textar, sem fjalla um allt frá
unglingavandamálum til umhverfis-
mála, og segja má, að þessi atriði séu
orðin heimspeki rokksins.
Ef til vill er mesti munurinn milli
rokksins og fyrri dægurtónlistar sá,
hvernig plöturnar sjálfar, upptökurn-
ar eru gerðar. Á dýrðardögum Benny
Goodman og Count Basie kom
hljómsveitin í stúdíóið einn eftirmið-
dag, hristi af sér fjögur lög og fór svo í
sína vinnu um kvöldið. Nún er
hljómurinn á plötunni ansi mikið
tilfærður, framleiddur í stúdíóinu.
Meðal meðgöngurími er þrír mánuðir,
og hljóðfæraleikur — eða söngur — et
kannski einna minnst af því, serr.
verið er að bauka við.
Hljóðupptökumennirnir byrja með
fimm sentimetra breitt segulbánd,
sem getur rúmað frá 16-24 rásir.
Venjulega eru taktþættirnir teknir
upp fyrst. Síðan er til dæmis strengja-