Úrval - 01.02.1978, Blaðsíða 95

LOFTBRÚIN til berlínar
93
mennirnir fengu sér hænublundi
hvar sem þeir gátu, fengu sér kaffi og
snúða á hlaupum, hugir þeirra
hvattir og örvaðir með slagorðinu,
sem stimpað var á hvað sem var, frá
flugvélaskrokkunum til hveitipok-
anna: „LeMay, Kol og matur hf. —
Opið allan sólarhringinn.”
Á meðan voru Howley ofursti og
tveir menn frá borgarráði Berlínar,
Karl Mautner og Paul Fúllsak,
önnum kafnir að finna leiðir til að
flytja ekkert annað en það sem Berlín
vanhagði um. Það var sóun að fljúga
þangað með brauð, því þriðjungur af
hverju brauði var vatn og vatn skorti
ekki í Berlín. Þess vegna var aðeins
flogið með þurrefnið í það. Að
þurrka kartöflurnar fyrir flutning
sparaði 780 tonn í flutningi á dag, og
iheð því að útþeina kjötið sparaðist
fjórðungur af þyngdinni. Innan 19
daga hafði nákvæmni af þessu taki
skorið flutningaþörfina fyrir daglegar
nauðsynjar niður um helming, úr
2000 tonnum 1 þúsund tonn.
Allar gamlar væringjar voru nú
gleymdar milli þjóðverja og banda-
ríkjamanna, breta og frakka.
Snemma í júlí höfðu öll þessi
þjóðerni snúið þökum saman og
unnu sem einn maður. Umhverfis
Gatow söfnuðust Berlínarbúar saman
utan um girðingarnar, sem enn stóðu
umhverfís hinar gömlu búðir Luft-
waffe, klöppuðu og fögnuðu eins og
áhorfendur í sirkus þegar fjögra-
hreyfla Yorks vélarnar streymdu inn.
Við Tempelhof voru iðulega upp
undir tíu þúsund manns í Berliner-
strasse, meðfram flugvellinum. Þetta
fólk var á ölium aldri, sumt klúkti
upp í trjánum, annað á rústum
fallinna húsa eða veifaði ofan af
bílum. Margir voru með gjafir til
flugmannanna, fjölskyldudýrgripi,
heillagripi, hvolpa.
Ernst Reuter talað fyrir munn
meirihluta borgarbúa, þegar hann
sagði: ,,Berlín verður hin þýska
„Stalingrað,” sem eyðir þrýstingi
kommúnistanna.” Sumir hans nán-
ustu voru í vafa. „Rússar munu
knésetja okkur.” En Reuter sat við
sinnkeip. ,,Nei, þettavekursamvisku
heimsins.”
Þrátt fyrir stöðugan gnýinn í
flugvélunum og félagsskapinn sem
myndast milli þeirra sem lifa við
ógnir, voru samt ótalmörg vandamál
enn óleyst. Fyrst og fremst vanda-
málið með kolin. William Wuest,
ofursti, einn af yfirmönnum banda-
ríska hersins í Berlín, flaug margar
ferðir yfir Berlín í lítilli flugvél til
þess að finna hæfilegan stað til að
láta kolin falla niður á, áður en hann
ákvað tvo staði: Skotæfingasvæði
hersins og svæðið umhverfis Olym-
píuleikvanginn á breska svæðinu.
Fyrirhugað var að láta kolin falla úr
sprengjuopum B-29 flugvéla á
daginn, en verkamenn ynnu við það í
flóðljósum á næturnar að koma kol-
unum þurtu. En þegar þeim var í
fyrsta sinn varpað niður var fall þeirra
svo mikið, að þau urðu að fínum salla
í pokunum. Þessvegna kom fyrsta