Úrval - 01.02.1978, Blaðsíða 27

FERÐINÁ FELUTIND
25
næturhvíldina til að ná tindinum um
miðjan næsta dag.
Þeir smá blunduðu alla nóttina.
Þeir þeir fóru á stjá hreyfðu þeir sig
þyngslalega og sólin var komin upp
áður en þeir lögðu af stað. Þrammið
var taktfast. Þeir þrömmuðu upp
fjarlægari hlið stórrar snjóbreiðu. Þeir
stönsuðu á brúninni þar sem norður-
og vesturhlið fjallsins mættust,
gleyptu í sig loftið eins og þeir fengju
það gegnum stíflaða lögn, en gerðu
sér samt grein fyrir töfrunum, þótt
hvorugur sagði neitt.
ÞEIR BÖRÐUST ÁFRAM, náðu
andanum með erfiðismunum, líkam-
irnir voru framandleg hulstur, sem
skynjuðu kulda, sársauka og þreytu,
en störfuðu varla á annan hátt. (Þótt
þeir hefðu neytt súpu, tes og
ávaxtasafa, hafði hvorugur þurft að
kasta af sér vatni síðastliðna tvo
daga.) Aðeins með ofurmannlegu
þreki og vilja gátu þeir neytt fætur og
hendur áfrarn, ýta, draga. Með
hverju feti upp á við varð loftið
þynnra og styrkurinn minnkaði.
Við og við skiptust þeir á fáeinum
orðum — ,,Allt í lagi?” , Já, gott.”
— fremur gert til að heyra endurlífg-
andi hljóm raddar heldur en skiptast
á upplýsingum. Það var hvasst, en
það var ekki óþægilegt. Veðrið hélst
stöðugt. Sólin lýsti upp tindinn,
litirnir voru sterkir hvort sem þeir
voru hvítir eða svartir. Yfir austur-
brún Felutinds gátu þeir séð
endalausar steingerðar fjallabrúnir
sem náðu alla leið inn til Tíbets. Með
andköfum, dettandi og bröltandi
aftur á fætur, luku þeir síðustu 3000
fetunum upp á tindinn og urðu þar
með fyrstu tveir mennirnir sem
nokkru sinni hafa klifrað svo hátt,
einir og án hjálpartækja. Þeir
föðmuðust og gleðitárin frusu á
kinnum þeirra. Þeir tóku fram
íshælinn, þann eina sem var með í
förinni, og ráku hann í klettinn og
settust svo þar til spennan hafði
slaknað.
En það borgar sig ekki að tefja á
dauðasvæðinu. Þeir risu þyngslalega
á fætur og snéru enn einu sinni að
fjallinu. Niðurleiðin myndi ekki
ganga greiðlega. Langir dagar myndu
líða þar til þeir hefðu örugga jörð
undir fótum. En þegar þeir komu
auga á gula tjaldið sitt í náttstað nr.
2, fundu þeir nýjan kraft streyma um
sig og vissu að þeir myndu hafa þetta
af.
Enginn önnur mannvera hafði
orðið vitni að þessu gífurlega afreki.
Það var enginn til að óska Habeler til
hamingju með að verða fyrstur til að
klifra þetta 8000 metra háa fjall eða
Messner fyrir að verða fyrsti maður
sögunnar til að sigrast á þrem
fjöllum. En þeir báru sigurlaunin í
hjörtum sínum og hugsuðu um
næsta fjall.
Vorið 1977 urðu Messner, Habeler
og tveir aðrir veðurtepptir í sex vikur,
og mistókst því að klífa Dhaulagiri,