Úrval - 01.02.1978, Síða 98

96
ÚRVAL
að nota fyrir fallhlíf? Og þetta var
algert brot á reglugerð flughersins.
En hann dó ekki ráðalaus. Hann
lét aðstoðarflugmanninn sinn, John
Pickering, sverja sér hollustueið.
Síðan hélt hann til svefnstaðar síns,
þar sem hann átti hálfa skjóðu af
vasaklútum, sem hann hafði keypt
einhverju sinni er illkynjað kvef
hrjáði hann.
Þegar flugvél hans kom niður úr
skýjunum næsta dag yfir Tempelhof,
sá hann hóp barna í þéttum hnapp
við gerðið. Hann vaggaði vélinni.
Síðan var þremur vasaklútum,
bundnum saman á hornunum, eins
og falihlífum, rennt ofan um
rennuna. Neðan í þeim héngu
pakkar með nógu sælgæti handa
þrjátíu börnum. Loforðið hafði verið
efnt, og svo ekki meira um það.
Og þó. Raunar var þetta aðeins
upphafið. Dagarnir liðu, en krakk-
arnir fóru ekki. Þvert á móti jókst
fjöldi þeirra þar til yfir 100 börn
þrýstu sér að netinu og biðu þess að
rétta flugvélin kæmi og vaggaði sér.
Nú varð Halvorsen skyssa á. ,,Ef ég
gef þeim sælgæti bara einu sinni
enn,” sagði hann við sjálfan sig,
„verða þau ánægð og hætta þessu.”
En sú varð ekki raunin. Hann gerði
tvær örvæntingarfullar tilraunir í
viðbót tii að fróa börnunum, með því
að varpa sex vasaklútum hlöðnum í
hvort skipti. Loks var það undir
kvöld, er hann renndi vél sinni inn til
lendingar, að þoka var að laumast
inn yfir völlinn og hann taldi sér trú
um að krakkarnir væru ekki lengur
við gerðið, af því hann sá þá ekki. En
þegar hann kom inn í flugstöðina
varð honum litið ofan eftir af-
greiðsluborðinu á póstinn, sem þar
var staflað upp. Þar var stafli s
brúnum umslögum og bundið utan
um með snæri. Halvorsen brá
alvarlega í brún. Bréfin vom öll til
hans.
Sum vom árituð með skærrauðum
eða grænum vaxlitum, með barna-
legum teikningum af C-54 sem slóð
af litlum fallhlífum fylgdi á eftir.
Utanáskriftin var ýmist Onkel Wack-
elflugel (Vængjavaggur frændi) eða
Der Schokoladenflieger (Súkkulaði-
flugmaðurinn). Hvert í logandi,
hugsaði hann utan við sig. Nú er
þessu lokið. Þetta gat þýtt herrétt.
Afleiðingarnar lém ekki lengi á sér
standa. Einn morguninn var hann
kallaður fyrir flugdeildarstjórann.
„Hvern andskotann hefur þú verið
að gera?” „Fljúga eins og vitlaus
maður, ofursti,” svaraði Halvorsen
sakleysislega.” Yfírmaður hans fauk
upp. „Heldurðu að ég sé asni, eða
hvað? Þetta er á forsíðum allra
Berlínarblaðanna. Þú hittir næsmm á
hausinn á einum blaðamanninum
með brjóstsykri!” Svo bætti hann við
í mildari tón: „Þú ert heppinn.
Hershöfðinginn segir að þú eigir að
halda þessu áfram.”
Frá þeirri smndu kom heldur bemr
fjörkippur í „brjóstsykursbrúna” —
„litlu vistir,” eins og þetta var
fljótlega kallað. Halvorsen var fljómr