Garður - 01.10.1945, Qupperneq 60

58
GARÐUR
unum, og auðvitað voru hattarnir ekki of góðir til að vera á lofti, en
þeir létu fljótt á sjá. Jæja, .þá hafði ég hatt og kápu, reiðbuxur voru
ekki svo nauðsynlegar, hægt að nota bara hversdagsbuxurnar og fá sér
svo nýjar buxur heima til næsta vetrar. En það var verra með fóta-
búnaðinn. Ég hafði átt reiðsokka á mínum fyrstu skólaferðum og þóttu
þeir fínir í þá tíð, en óþénlegir voru þeir, ef úrkomur voru miklar. En
nú var ekki um reiðsokkana að tala, því að fyrir ári síðan voru þeir
orðnir svo gatslitnir, að ég skammaðist mín fyrir þá og skildi þá eftir,
eitt sinn er við áðum, við túngarðinn í Vindheimum í Skagafirði. Ég
labbaði í öngum mínum til Lárusar skósmiðs, hann hafði ætíð reynzt
mér mesti bjargvættur í öllu því, er að skófatnaði mínum laut. Ég
kom inn í litlu vinnustofuna hans — mig minnir að það væri í Ingólfs-
stræti, þar sat hann með stóru vinnusvuntuna sína og sólaði skó. Hann
var vingjarnlegur, að vanda, og spurði hvað hann gæti fyrir mig gert.
Ég sagði að ég þyrfti í langfcrð, en hefði ekkert nema götuskóna, sem
hann hefði selt mér fyrir tveimur árum. Hann hugsaði sig um litla
stund, en sagði svo, að einhvernveginn yrði úr þessu að greiða, tók
niður af hillu notuð, en sæmileg reiðstígvél, sem liann kvaðst hafa
verið beðinn að selja fyrir dánarbú, en enginn vildi kaupa þau, því að
síðasti eigandi hafði slasazt til dauða í þeim. — Lárus sagði, að ég
skyldi fá stígvélin fyrir fimm krónur og hann lagði á og mælti um, að
þau yrðu mér happasæl. Stígvélin voru mér of lítil, en ég keypti þau
samt, af því að þau voru svona ódýr, og hugsaði að ég gæti máske
stækkað þau með einhverjum ráðum, og með erfiðismunum komst ég
í þau og þá var ég til að fara, ef hestinn hefði ekki vantað. Við Stein-
grímur höfðum heyrt nefndan karl, sem Sigui'ður hét og var kallaður
„tanngalli“ og að hann ætti hesta, leituðum við hann uppi og föluðum
hesta til lcigu í þrjá mánuði. Siggi þessi var mjög einkennilegur, en
með því að svo langt er um liðið, ])á þori ég ekki að reyna að lýsa
honum. Ilann tók málaleitun okkar ekki fjarri og sagðist hafa hest og
hryssu á Kjalarnesi, scm hann gæti máske lánað okkur og væri leigan
fyrir hvert þeirra 20 krónuir yfir sumarið. Hrossin væru ung, hefðu aldrei
komið í hús, en væru bandvön. Við kváðumst treysta okkur til að
temja þau með því að þau gætu naumast verið mjög ólm né baldin,
úr því ekki væri um-annað eldi að ræða en sinuna á Ivjalarnesi. Var
þetta bundið fastmælum, og er Siggi kom með reiðskjótana daginn eftir,