Úrval - 01.04.1983, Side 91

NÆSTUM OFSEINT
89
eMÍ 'ci- 'i; ■r jSÍ; J i /:/ T • W ■ |J ‘áif í ' .dwjgmW: W Œ
r Æm
Eftir martröðina, frá vinstri: Jena
Lynn, Elmo, Randy, Cindy.
að segja svolítið fram yfir sig. Ég var í
gildru.
Þegar adrenalínflæðið hægðist var
úr mér allur vindur. Bardaginn við
öldurnar hafði rænt síðustu kröft-
unum og mig verkjaði í allan skrokk-
inn. Ég man að ég tróð vinstra hné og
handlegg í þrönga klettasprungu til
þess að ég dytti ekki ofan í öldusogið;
síðan missti ég meðvitund.
Þegar ég opnaði augun næst var
albjartur dagur. Ég litaðist um langa
stund til að reyna að átta mig á hlut-
unum. Eitt og annað varð ljóst en féll
ekki saman. Það var útfiri og vind-
urinn hægari. Öldurnar djöfluðust
ekki lengur. Létt snjóföl var á klett-
unum í kringum mig og í fell-
ingunum á jakkanum mínum.
Ég hugsaði um börnin. Ég kallaði á
þau og beið. Ekkert svar. Ég kallaði
aftur. Hafði ég i rauninni hrópað eða
var það ímyndun? Ég var ekki viss og
reyndi aftur.
Það virtist svo rangsnúið að ég væri
á lífi en þau dáin. Þau voru góðir
sundmenn; líkamir þeirra voru ungir
og fimir. Eitthvert þeirra hlaut að
minnsta kosti að hafa náð landi og
vera á lífi einhvers staðar I grennd-
inni.
Var ég kannski ekki iifandi? Allt
var svo afbakað og óljóst. Ég var ekki
viss.
Þá tók ég eftir fótunum: blóðugur,
rifinn sokkur á þeim vinstri, sá hægri
nakinn og óeðlilega hvítur. Or þeim