Úrval - 01.04.1983, Blaðsíða 108

106
sem skapast af náinni vináttu og
gagnkvæmu trausti. Þessi tilfinning
var svo ný fyrir hana og svo huggunar-
rík að hún varð að segja mér strax frá
því. Ég setti vesalings, nakinn
líkamann varlega ofan í annan
svefnpokann og sneri til baka til að
hjálpa Cindy.
„Hvernig gátuð þið þetta, Cindy?
Hvernig í ósköpunum fóruð þið að
þessu?”
,,Það var ekki svo erfítt,” sagði
hún. ,,Við báðum faðirvorið. Það
hjálpaði okkur, og við kunnum
dálítið af tuttugasta og þriðja Davíðs-
sálmi. Þú sagðir líka, pabbi, að þú
kæmir aftur. Við vissum að þið Randy
hlytuð að hafa lent í miklum erfíð-
leikum úr því að þetta tók svona
langan tíma. Við fengum góða
hlutann. Það eina sem við þurftum
að gera var að bíða. ’ ’
Ég fór aftur í bátinn og jós á meðan
Randy ýtti á flot frá ströndinni og
kom sér um borð. Við ráðgerðum að
komast til Rósavíkur. Við höfðum
ekki nógan mat þar handa okkur
öllum og stúlkurnar þörfnuðust
meira en matar.
Við komum til kofans eftir myrkur.
Við Randy fórum fyrstir upp hæðina
til að kveikja upp og útbúa rúm.
Þegar ljós kyndilsins smaug í gegnum
myrkur kofans féll það á hrúgu sem
var á miðju gólfí.
„Matvara! Sjáðu, Randy. Það
hefur einhver komið hingað.” Ég lét
ljósið falla á borðið þar sem ég hafði
skilið orðsendinguna eftir. Hún var
ÚRVAL
farin. Við snerum við til telpnanna
með fréttirnar.
Randy var búinn að róa í þrettán
klukkustundir. Á Keg Point hafði
hann verið eina stund laus við ár-
arnar. Núna stóð hann uppréttur á
sárum fótum. Hann tókjenu á bakið,
hallaði sér áfram og bar hana ákveðið
og örugglega upp langa, bratta
brekkuna upp að kofanum. Okkar
sterki, úthaldsgóði, áreiðanlegi
Randy, sá sem við höfðum svo oft sett
allt okkar traust á, hélt áfram eins og
einbeitt skaphöfn hans sagði til um.
Ég var hreykinn af honum.
Þegar í kofann kom settum við
Jenu upp í rúm og snerum síðan við
til að fara eins að með Cindy.
Ég hóf að þvo telpunum. Þvílík
hörmung. Ég þvoði, skolaði og
þerraði með handklæði. Ég smurði
handáburði ríkulega á þær. Ég reyndi
að leggja fæturna í bieyti en alveg
eins og verið hafði með okkur Randy
fannst þeim vatnið brennandi heitt.
Það mátti þakka fyrir ef þær kæmust
á sjúkrahús meðan fætur þeirra væru
að þiðna.
Klukkan var orðin tvö eftir
miðnætti og við vorum öll úrvinda af
þreytu. Samt kom mér ekki dúr á
auga alla nóttina. Ég lét olíulampann
loga í eldhúsinu svo hálfrokkið væri í
dagstofunni þar sem börnin voru.
Þau höfðu orðið að þola meira en nóg
af dimmum nóttum.
Morguninn eftir heyrðum við hljóð
sem við vorum búin að leggja eyrun
eftir svo lengi, „Þyrla!” hrópaði