Úrval - 01.04.1983, Blaðsíða 127

DRAUGURINNSEM VANNEFTIRVINNU
125
og mexíkanskrar. Margir íbúarnir líta
svo á að þeir búi á mörkum tveggja
heima, þessa og hins næsta. Sögur
um hvíldarlausa anda eru sagðar aftur
og aftur. Þegar undarleg hljóð heyrast
í húsum segir fóikið að húsið eigi
„vandamál”.
Enginn starfsmaður CDC hafði
reynt neitt yfirnáttúriegt áður en
fyrirtækið flutti í nýja húsnæðið í júní
1978. Frá þeim tíma hafði helmingur
starfsfólksins séð eða heyrt eitthvað
undarlegt en hinn helmingurinn ekki
orðið var við neitt. Var þetta fólk
„móttækilegra”? Starfsfólkinu hafði
fundist vandræðalegt að segja frá
þessu. Þó höfðu tveir eða þrír ritarar
rætt málin sín á milli og hughreyst
hver annan með því að þetta væri
bara hrekkjóttur, iítill púki. Nú voru
þær ekki eins vissar. Nick hafði lýst
sýninni sem ,,grá-svartri”,
samkvæmt draugaspekinni þýddi það
vondur andi.
Nú þegar atburðirnir höfðu verið
ræddir og viðurkenndir var eins og líf
færðist í málið. Dag nokkurn fann
Yolanda að stóllinn hennar fór að
hristast. ,,Komdu, Estela, komdu
hér!” kallaði hún óttaslegin. Þegar
Estela tók á stólnum fann hún titring-
inn líka. Þegar auður stóllinn fór
síðan að hreyfast hlupu þær út úr her-
berginu.
Af því að snyrtiherbergið var við
hliðinaCá ,,undarlega hroll”-bakher-
berginu tóku konurnar upp þann sið
að fara þangað tvær og tvær saman en
aldrei einar. Áður fyrr vildi starfs-
fólkið gjarnan vinna eftirvinnu. Nú
vildi enginn vera þarna einn.
I árslok 1981 var faðir Tim Eller-
brock beðinn að koma og blessa
bygginguna. ,,Við skulum biðja fyrir
villuráfandi sálum á reiki um
jörðina,” sagði hann við starfsfólkið.
Svo gekk presturinn úr einu herbergi
í annað, blessaði það og skvetti á það
vígðu vatni. Þegar hann kom á
kvennasnyrtinguna sneri hann við.
Var það af siðsemi eða hafði hann líka
fundið eitthvað? Síðar sagði prestur-
inn svo frá heimsókn sinni: ,,Ég fann
til návistar vansællar veru sem ekki
hvíldi í friði.”
í nokkrar vikur eftir heimsókn
föður Tims var allt með ró og spekt.
Snemma árs 1982, þegar starfsfólkið
var með útiveislu eftir vinnutíma á
bílstæðinu bak við húsið, varð Daliu,
eiginkonu Rubens, litið í átt að
byggingunni. „Sjáðu,” hvíslaði hún
að manni sínum. Hún lýsti þoku,
, ,einhverju sem var að reyna að taka á
sig mynd”, við bakdyrnar. Ruben sá
ekkert en hann heyrði hávaða, „eins
og einhver tæki upp stóla og léti þá
svo detta niður”. Þegar þau litu
þangað aftur sáu þau skrifstofustól
stillt upp í dyrunum en hann hafði
ekki verið þar áður. ,,Hann situr og
fylgist með okkur!” hvíslaði Dalia.
Svo kviknaði skyndilega bjart ljós á
ganginum. Veislan fór út um þúfur.
Lausnin ekki fundin
„Máttur ímyndunaraflsins getur
verið sterkur,” segir Nick Ramon.