Úrval - 01.04.1983, Qupperneq 95

NÆSTUM OFSEINT
93
kveiktum bál og kúrðum við það þar
til dagaði. Þá héldum við aftur af
stað.
Tíu mínútum síðar náðum við til
Jenu og Randy. Þau höfðu gert sér
búðir í malarfjöru sem skarst hálf-
mánalöguð inn í ströndina. Handan
við þessa litlu vík barði sjórinn kletta
og syllur sem voru vaxin þéttum
sígrænum gróðri er slútti fram af, út
yfir þennan ískalda sjó. Það var
ómögulegt að halda áfram fótgang-
andi.
Við vissum ekki hvernig flekinn
myndi verða. Lögun hans var undir
því komin hvað við fyndum. I fjöru-
borði víkurinnar var mikið af reka-
viði, allt frá litlum staurum upp í
stærðar boli. Við myndum aðeins
geta notað þá sem við réðum við. En
ég komst fljótt að þvf að það var ekki
rétta leiðin að fylla sjóinn af trjá-
bolum. Okkur vantaði fleka sem við
gætum róið.
Þegar sjórinn féll út seinni hluta
dagsins kom í ljós stór malarslétta
framan í víkinni okkar. Þetta var
þriðji dagurinn frá því við urðum
skipreika og sá fjórði frá því nokkurt
okkar hafði borðað nokkuð sem
heitið gæti, fyrir utan epli og nokkra
kræklinga. Randy gróf niður í mölina
með priki og fann nokkra stóra
hörpudiska. Andlit Jenu og Cindy
ljómuðu en ég gat ekki enn komið
neinu niður.
Það fór að snjóa og snjókoman
hélst það sem eftir var dagsins. Við og
við rofaði til í muggunni svo við sáum
yfir Kaiganisund til Dalleyjar en svo
syrti aftur. Mér var það áhyggjuefni
að vindurinn hafði snúist til norðurs
og blés nú beint inn sundið. I tvær
vikur hafði hlýr suðaustanvindurinn
ekki bært á sér. Veðrið hlaut að breyt-
ast brátt til hins betra fyrir okkur.
Ég gekk frá eldinum og eftir
ströndinni. Snemma um morguninn
hafði ég komið auga á stóran fleka úr
panelþiljum. Þegar ég kom að flek-
anum sneri ég honum við; þetta var
hluti af bakhluta stýrishússins okkar,
glerið í litla glugganum, sem var fyrir
miðju, var farið. Ég var svo aumur í
fótunum að ég bað Cindy og Randy,
sem voru með mér, að bera þiljurnar
upp að búðunum okkar.
Á meðan við bjástruðum áfram
með þetta sögðu þau mér það sem
þau höfðu verið að ræða sfn á
milli. Þau höfðu áhyggjur af því hve
máttfarinn ég var. Þau langaði að
fara á litla bátnum og leita hjálpar.
Áður en þau færu gætu þau safnað
saman miklu af eldiviði ogjena gæti
séð um að eldurinn dæi ekki út. ,,Þú
getur borðað það litla sem við eigum
eftir,” sagði Randy. ,,Við verðum að
gera eitthvað fyrr en seinna.
Ég svaraði ekki. Randy var sá sem
lagði á ráðin, sá sem treysta mátti. En
sú hugmynd að leyfa þeim að sigla á
þessum litla plastbala — já, mér
fannst það ekki rétt. Þau gætu ekki
róið á móti storminum sem geystist
inn Kaiganisund og það var löng leið
til Rósavíkur.
Þreytt komumst við til búðanna