Úrval - 01.04.1983, Qupperneq 103

NÆSTUM OFSEINT
101
fylgdist með mér. „Velkominn í
hópinn,” sagði hann.
,,Við verðum að bleyta fæturna
vel, Randy. Ef við gætum þeirra ekki
gæti sýking drepið okkur. ’ ’
Daginn áður reyndum við að setja
fæturna í bleyti en þó að vatnið virtist
kalt, þegar við settum höndina ofan í
það, var það brennandi heitt fyrir
fæturna. Þarna var smáflaska af
sótthreinsandi efni sem við helltum
út í vatnið. „Mann svíður hroðalega
ég veit það, en ef við getum smám
saman þolað hærra hitastig getur sýk-
ingarbakterían ekki lifað í þvl.
Reynum því að hafa fæturna í bleyti í
að minnsta kosti klukkutíma, tvisvar
á dag.
Við Randy vorum eyðilagðir yfir að
geta ekki náð 1 hjálp handa telpunum
í gegnum talstöðina. Fætur okkar
voru að þiðna og allur okkar tími fór í
að hugsa um okkur sjálfa, það var
meira en nóg. Dagar og nætur runnu
saman í eitt, eina samfellda þján-
ingu. Dagarnir voru bærilegri, þá
gátum við Randy spjallað saman;
næturnar voru víti.
Ég var hálfhræddur við rúmið og
mér var illa við það. Þegar ég gat ekki
lengur setið uppi lagðist ég fyrir og
fylgdist með klukkunni. Strax og ég
var lagstur fyrir fékk ég martröð. Ég
skeiddist þá fram úr rúminu,
æpandi af hræðslu, og leit aftur á
klukkuna; fímm mínútur höfðu
liðið.
Dag einn, ég er ekki viss um hvern,
formaði ég hugsanir mínar í orð:
, ,Randy, við verðum að gera eitthvað.
Við getum ekki setið hérna og látið
steipurnar deyja. Þær geta ekki átt
langt eftir núna.”
Hann sagði ekkert um stund en
hann hafði þaulhugsað þetta llka.
,,Þú getur ekki einu sinni gengið
þvert yfir herbergið. Þú getur skreiðst
út og niður á strönd til að deyja, en
hvaða gagn er í því ? ’ ’
Ég get ekki lýst þvl með orðum
hvílík hjálparleysistilfinning greip
mig. Randy leið ekkert betur en hann
hafði rétt fyrir sér. Við gátum ekkert
gert til að hjálpa stelpunum.
Eftir fimmtu nóttina í kofanum
sagði ég: ,,Ég held að þær geti ekki
hafa lifað nóttina af, Randy. ’ ’
,,Ég vakti líka í mestalla nótt.
Vindurinn hvein allan tímann og það
varhræðilega kalt,” sagði hann.
,,Ég held að það besta sem við
getum vonað sé að þær fái báðar að
fara sömu nóttina,” sagði ég. ,,Það
versta sem ég get hugsað mér fyrir
þær er að önnur vakni og finni hina
dána.”
Engin ásökun er eins miskunnar-
laus og sú sem maður af heiðarleik
beinir að sjálfum sér. Ég vissi að ef
ekki kæmi drep í fæturna myndum
við feðgarnir lifa. Ég vissi líka að það
var á kostnað tveggja yngri dætra
minna. Sektarkenndin sem þjáði
okkur báða var þrúgandi.
Er bólgan í fótunum á mér hafði
náð hámarki voru þeir varla þekkjan-
legir. Tærnar urðu svartar og glennt-