Vinnan og verkalýðurinn - 15.04.1953, Blaðsíða 17

nær því takmarki. Verum sóknhörð
og samtaka og sigurinn er vís.“
Þannig var sá hugur, sem einkenndi
íslenzkan verkalýð fyrir 30 árum,
þegar hann hóf upp merki 1. maí, hins
alþjóðlega baráttudags þeirrar stéttar,
sem skapar verðmætin með vinnu
sinni og sem stefnir hröðvun skrefum
til sigurs um allan heim.
Og í kvæði til Dagsbrúnar í sama
blaði er síðasta vísan þannig :
„Ef víðsýn, djörf og starfsglöð stétt
vill standa saman um sinn rétt,
það hækkar brátt vorn hag,
ef fast og þétt oss fylkjum vér,
hver finnur glöggt hver skylda’ hans
er,
þá verður auðvalds árás hver
oss efni í sigurbrag“.
Síðan 1923 hefur íslenzk verkalýðs-
hreyfing gengið í gegnum harðan og
stormasaman skóla. Marga og mikla
hildi hefur hún orðið að heyja fyrir
hagsmunum sínum og þjóðfélagsleg-
um rétti sínum. í þessari löngu bar-
áttu hefur verkalýðnum aukizt mátt-
ur og vald. Nú eru þúsundirnar, sem
ganga um göturnar 1. maí, ekki færri
en hundruðin 1923. Nú er 1. maí samn-
ingsbundinn frídagur, dagvinna í landi
stytt í 8 stundir, vinnutími á togurum
í 12. Nú er orlofsréttur verkalýðsins
lögfestur orðinn ásamt alþýðutrygg-
ingum. Allt þetta og margt fleira vitn-
ar um það, að íslenzkur verkalýður
hefur sótt fram til mikilla sigra.
En enn þá er íslenzk verkalýðsstétt
kúguð og arðrænd, arðrænd á stór-
kostlegri hátt en nokkru sinni fyrr í
sögunni.
Enn er eðli andstæðingsinjs hið
sama. Enn heldur Mogginn áfram að
„telja vitlaust“ í kröfugöngum verka-
lýðsins, eina breyting hans er sú, að
nú er hann ekki lengur danskur held-
ur amerískur.
Árið 1923 voru fimm ár liðin frá
fullveldistöku íslands, en nú eftir 30
ár, situr erlendur her í landinu og
ætlar sér það til frambúðar, byggj-
andi herstöðvar og vopnabúr. Eftir
stórfenglegt þjóðarátak nýsköpunar-
áranna liggur straumur vinnuafls nú
úr íslenzkum atvinnuvegum til banda-
rískra herstöðva í Keflavík, þar sem
erlendir menn fá helmingi hærra kaup
en „innfæddir". Hinn skipulagði flótti
úr íslenzkri framleiðslu er í samræmi
við þá markvissu stefnu valdhafanna
að afhenda erlendu auðmagni orku
og auðhndir lands okkar.
íslenzka arðránsstéttin, sem reyndi
1923 að hræða verkamenn frá 1. maí-
kröfugöngunni, og sem nú er orðin
verkfæri bandaríska auðvaldsins, er
orðin skelkuð við hið mikla vald og
mátt þess verkalýðs, sem stendur sam-
einaður.
í beinu framhaldi af hernámi lands-
ins og fyrirætlunum um . stóraukið
arðrán á íslenzkri alþýðu, hafa vald-
hafar landsins kveðið upp úr um her-
væðingu arðránsaflanna gegn verka-
lýðnum með stofnun innlends hers,
jafnframt því, sem meir og meir er ró-
ið fyrir afnámi þeirra kjara- og rétt-
arbóta, sem verkalýðurixm hefur á-
unnið sér. Þessi krafa um íslenzkan
stéttaher er jöfnum höndum svar
hernámsflokkanna við þeirri miklu
einingu 20 þúsund íslenzkra verka-
manna og verkakvenna, sem börðust
til sigurs í desember við erfiðar að-
stæður.
Þess vegna er þess nú brýn þörf,
á 30 ára afmæli 1. maí, að íslenzkur
verkalýður sameinist betur en nokkru
sinni fyrr til vamar öllu því, sem
hann hefur unnið ,og til sóknar fyrir
VINNAN og verkalýðurinn
15