Bergmál - 01.03.1947, Blaðsíða 59

1947
BergmÁl
yrði fjandmaður hans ekki uppiskroppa með skotfæri biði dauðinn sjálfs
hans.
Hann leit í kringum sig í tuttugasta sinn, eftir álíka margra mín-
útna viðureign. Hann var staddur á flatri sandsléttu. I um það bil tutt-
ugu metra fjarlægð frá honum rann á í lygnum strumi, yfir gul sandrif
og máða steina. Um það bil tuttugu metra frá honum til hinnar handar-
innar, var skógurinn, með grænum rjóðrum og afdrepi. Sólin skein milt
og blítt. Honum fannst undir þessum kringumstæðum að forlögin hefðu
farið frekjulega að sér, að koma honum í slíkan vanda, undir þessum
kringumstæðum.
Milli árinnar og skógarj aðarins, var ekki annað afdrep að finna, en
steininn, sem hann skýldi sér á bak við. Og steinninn hans var aðeins
hluti úr lagskiptu fjalli sem lá undir sandinum. Arsandurinn ofan á
berginu, var ekki nema 10 eða 12 sentimetra þykkt lag. Hann gat því
ekki grafið sig niður í sandinn að gagni. Það var heldur ekki- hægt
að ná nægum sandi til að hrúga saman. Fjandmaður hans, sem var um
það bil í 100 metra fjarlægð hafði búið rambyggilega um sig, svo hann
gæti skotið á hann þaðan. Því þeim megin skýldi steinninn ekki eins vel.
Carrigan hafði getað potað hattinum sínum til sín aftur, og notaði
hann nú til að blekkja andstæðing sinn. Þrisvar sinnum hafði hann lyft
hatinnum upp fyrir steininn og þrisvar sinnum hafði, andstæðingur hans
svarað með skoti, sem í hvert skipti hafði gert gat á hattinn. Þessi skot-
fimi andstæðingsins var Carrigan ekkert gleðiefni. Þriðja kúlan tók hatt-
inn með sér og þeytti honum marga metra burt. Ef Carrigan hreyfði sig
hið minnsta þaut kúla framhjá, ískyggilega nærri. Hann var búinn að
særast til blóðs á tveimur stöðum. Smátt og smátt færðist gleðisvipurinn
af andliti Carrigans, en alvörusvipur kom í staðinn.
Fjandmaður hans lá vel varinn í skógarjaðrinum, um það bil hundrað
metrum lengra niður með ánni. Carrigan reyndi hvað eftir annað að
gera sér’grein fyrir því, hvers vegna þessi skæða skytta, skreið ekki upp
skógarjaðarinn, á móts við hann, til þess að komast í návígi við hann
og skyti á hann þaðan. Því þeim meginn skíldi steinninn ekki eins vel.
En maðurinn niðuf með skógarjaðrinum, hafði ekki hreyft sig um tommu
frá því hann hleypti fyrsta skotinu af. Það kom, er Carrigan gekk yfir
sandsléttuna, þá hafði hurð skollið nærri hælum. Ef kúlan hefði farið
57