Bergmál - 01.03.1947, Síða 60

Marz
BergmÁl •
hálfri tommu lengra til hægri, væri hann dauður. í einu vetfangi hafði
hann kastað sér flötum, á bak við eina afdrepið, sem þarna var að finna.
I sundarfjórðung hafði hann reynt að losa af sér hinar þungu byrðar,
sem hann var klyfjaður með. Hann varð jafnfram atð gæta þess að gefa
óvininum 'ekki færi á sér um leið. Að lokum gat hann þó náð byrðun-
um af sér. Það voru mikil þægindi að geta lagt þær við hliðina á stein-
inum og stækka þannig afdrepið næstum um helming. Á sama augna-
bliki kom kúla í farangurinn og önnur strax á eftir. Hann heyrði bresta
í eldhúsáhöldunum og velti því fyrir sér hvort steikarapannan yrði nothæf
eftir þetta ævintýri.
Loksins gat hann rétt úr sér og þurrkað svitann af andliti sínu. Nú
hafði hann líka næði til að hugsa. Carrigan hafði ósvikna trú á mann-
legum vitsmunum og skynsemi. — Þú getur gert það sem þú vilt, ef
þú aðeins notar skynsemina — var hann vanur að segja. Það er meiri
hjálp að skynseminni, en góðri byssu.
Nú þegar honum fór heldur að líða betur reyndi hann að gera sér
grein fyrir aðstæðunum. Hver var hinn óþekkti náungi, sem lá andspænis
honum og hafði ráðizt að honum með slíkum ofsa. Hver var hann?
Vandinn jókst er blýið brakaði að nýju í pottum og pönnum. Það
fór skot svo nærri annarri hendi hans í þetta sinn, að hann verkjaði í
hana á eftir. En þar sem hann hafði nú heldur meira svigrúm, fór hann
að skrapa sandi upp að líkama sínurn til frekari varnar gegn skotum
óvinarins.
Hann heyrði til skógarfugls. Lítill söngfugl flögraði út úr skóginum
og settist á skínandi bjarkargrein í skógarjaðrinum. David fannst, að
háls hans hlyti að sprynga, eftir söngkröftunum að dæma. Fuglinn litli
var ekki stærri en lítil hneta. Hann sat ekki lengi kyrr, en söng á flugi,
ákveðinn í að yfirgnæfa allan annan söng á þessum slóðum.
Carrigan tók eftir því, að hann gat horft á fuglinn, þar sem hann sat á
greininni og séð hann út um örlitla rifu á milli bakpokans og steinsins.
Þar gat hann séð í áttina til'þess staðar, er óvinur hans lá tilbúinn til
að drepa. Hann varð að tefla á tvær hættur. Ef hinn tæki eftir einhverri
hreyfingu hans vissi Carrigan að öllu var þar með lokið, og úti væri um
sjálfan hann. Hann lagaði þó rifuna og víkkaði hana tommu fyrir tommu,
með hinni mestu varkárni, og vissi jafnframt að þessum aukna viðbúnaði
hans hafði ekki vérið veitt athygli. Hann hélt sig vita hvar árásarmaður-
58