Stjörnur - 01.05.1950, Blaðsíða 16

Fyrstu kynni ★ Sannar frásagnir ★ Fimmtánda grein
Fyrsta sporið tii ásta
ÉG HAFÐI nýlega lokið námi
sem barnahj úkrun arkona. Eg var
21 árs að aldri og mig langaði til
þess að sjá mig eitthvað um í
heiminum. Eg greip því fegins
hendi er mér bauðst tækifæri til
að ferðast alla leið til Franska
Marokko í Norður-Afríku og taka
þar við stöðu í sjúkrahúsi.
Ég fór frá Kaupmannahöfn á
dönsku skipþ ásamt fleira fólki,
sem ætlaði á þessar sömu slóðir.
Við vorum átta farþegarnir, menn
og' konur, öll á fimmtugsaldri,
nema ég. Eg þekkti þet.ta fólk ekk-
ert áður, og þótt allir væru mér
góðir, gat ég ekki að því gert að
mér leiddist í félagskap þess.
En veðrið var gott, og oftast
nær sást til lands eða skipa. Ég
var því eins mikið ofanþilja og
unnt var. Mér þótti líka gaman að
tala við skipsmennina og horfa á
vinnu þeirra. Ég hef nefnilega
alltaf haft ástríðufullan áhuga á
skipum — og mér hefur alltaf
fundizt eitthvað ævintýralegt við
sjómenn. Kannski hefur það ein-
mitt verið þessvegna sem móðir
mín sí og æ varaði mig við því að
leggja nokkurntíma lag mitt við
sjómann — og ekki hafði hún
gleymt að áminna mig um þetta
áður en ég lagði af stað í þessa
löngu ferð mína — einmitt með
skipi. Ég man nú varla hvort ég
hafði nokkurntíma lofað nokkru
um það, að hlýðnast þessu boði.
Eitt er vízt, ég þóttist ekkert hafa
að óttast.
Skipverjarnir voru allir með
tölu hinir elskulegustu menn,
margir þeirra voru rosknir og ráð-
settir, en glaðlyndir og gaman-
samir voru þeir allir. Nokkrir
voru ungir — og svona upp og nið-
ur laglegir — en einn var þó sem
bar af þeim öllum. Hann var á ald-
ur við mig, hár og vel limaður,
svipgóður og háttprúður. Hann
var ólíkur öllum hinum. Allir
nema hann gerðu að gamni sínu
við mig'. Hann var kurteis og al-
úðlegur, en það var engu líkara
en að hann reyndi að koma sér hjá
því að verða á vegi mínum, og
alltaf var hann fáorður. Eitthvert
hugboð sagði mér, að hlédrægni
16 STJÖRNUR