Stjörnur - 01.05.1950, Page 17

hans stafaði ekki af því að hann
vildi sýna mér fálæti, ég fann að
hann hefði einmitt viljað vera
öðru vísi. Hann var feiminn —
ótrúlegur eiginleiki í fari sjó-
manns — þeir hafa ekki orð á sér
fyrir að vera smeykir við að gera
hosur sínar grænar fyrir ungum
stúlkum — eða a. m. k. hafði mér
skilist það á móður minni bless-
aðri, að í þeirri stétt væru engir
sakleysingjar. En einmitt vegna
þess, að hann — Axel hét hann —
var ekki eins og hinir, langaði mig
til þess að kynnast honum.
Við þurftum að koma við í Ant-
werpen og þar átti skipið að
stoppa í átta daga. Auðvitað var
farþegunum frjálst að fara í land
og sjá og skoða dýrð borgarinnar.
Nú er bezt að geta þess, til að
fyrirbyggja misskilning, að því
fór fjarri að ég væri gjörn á það
að trana mér fram við karlmenn.
Eg hafði einmitt verið óvenju frá-
bitin öllum strákastússi, svo að
sumum þótti nóg um hve siðprúð
og útsláttarlaus ég var.En ég hafði
gengið öll upp í náminu — og
þótt ég hefði kannski orðið skotin
í pilti — einu sinni, eða tvisvar —
hafði ég aldrei g'efið neinum und-
ir fótin eða lent í ástarævintýrum.
Og það var ekki það, að ég væri
skotin í Axel, aðeins forvitin. Ég
var á leið út í heiminn með öllum
sínum ævintýrum, og ég var öllum
óháð — öll bönd voru af mér slit-
Axel var ekki eins og hinir. — Þessvegna ..
in — mér fannst ég' vera fullkom-
lega frjáls allra minna gerða.
Mér var það ljóst, að ef ég átti
að kynnast þessum unga sjómanni
varð ég að stíga fyrsta sporið. Og
nú hafði ég ásett mér að fá hann
til að sýna mér borgina. Ég vissi
að hann hafði verið hér áður og
hann hafði góðan tíma.
Svo var það fyrsta daginn, sem
STJÖRNVR 17