Stjörnur - 01.05.1950, Blaðsíða 18

við vorum í Antwerpen. Ég gekk
framhjá Axel, þar sem hann var
að vinna og sagði:
— Eruð þér ekki að hugsa um
að fara í land í kvöld.
— Jú, svaraði hann aðeins.
— Mig langar líka til að fara í
land, sagði ég. En ég hef bara eng-
an til þess að fai'a með.
Hann horfði framan í mig, lík-
lega í fyrsta sinn. Ég las í augum
hans kyrrláta gleði, eins og milli
vonar og ótta. En svo sá hann að
mér var alvara.
— Kannski þér viljið verða mér
samferða, sagði hann, ef það er
ekki ókurteisi af mér að stinga
upp á því. En ég gæti sýnt yður
ýmislegt, sem gaman er að.
Ég horfði enn á hann og brosti.
— Ég skal sjá um að ekkert ó-
þægilegt hendd yður, bætti hann
við. Viljið þér koma með mér?
Ég var auðvitað þakklát. Og ég
veit ekki hvort mér þótti
skemmtilegra, allt það sem hann
sýndi mér, eða bara það að vera
með honum. Þegar feimnin var
brotin á bak aftur — og hún var
fljót að hverfa — var Axel hinn
léttasti í lund, fjörugur og orð-
heppinn, og hann kunni lagið á
því að láta mér ekki leiðast.
Kvöldið það og næstu stundir —
alltaf þegar Axl átti frí — munu
ætíð verða mér ógleymanleg. Ég
reyni ekki að lýsa þeim.
En tíminn leið alltof fljótt. Áð-
ur en ég vissi af var skipið okkar
komið til Casablanka, þar sem ég
varð að kveðja vin minn.
Ég hafði verið ráðin til eins árs í
fyrstu — en auðvitað hafði verið
gert ráð fyrir því í upphafi, að ég
yrði lengur við sjúkrahúsið þarna
í Marokkó, ef stjórnendum líkaði
vel við mig og mér félli vel að
vera þarna. En raunin varð sú, að
ég kaus að hverfa aftur heim til
Danmerkur, er samningstímanum
var lokið. Ég festi ekki yndi í Af-
ríku — einungis vegna þess að
hugur minn var í sífellu bundinn
við Axel. Við skiptumst á bréfum.
Hann var í förum víðsvegar um
heim og bréfin hans komu frá
hinum ólíklegustu stöðum. Við
vorum ekki neinum heitum bund-
in. En ég las á milli línanna, að
hann þráði það, engu síður en ég,
að fundum okkar bæri brátt sam-
an aftur.
Og þegar ég var komin heim til
Danmerkur var hann ráðinn á
skip, sem var í förum milli landa
í Norður- og Suður-Ameríku.
Engu að síður fór það svo, að
nokkrum mánuðum eftir heim-
komu mína, gátum við mælt okk-
ur mót í Kaupmannahöfn.
Síðustu vikurnar áður en Axel
kom var ég dálítið smeyk, vegna
þess að ég óttaðist að foreldrum
mínum myndi mislíka við mig val
mannsefnisins — ég efaðist ekki
um, að þegar við hittumst, mynd-
X8 STJÖRNUB