Stjörnur - 01.05.1950, Qupperneq 43

— Ég' fer eftir stutta stund,
Frank. Ég þarf að segja þér dálítið
fyrst, hvíslaði hún — Það er
skriftajátning.
— Skriftajátning, Edith? Hvað
áttu við með því?, spurði hann.
— Það er eiginlega viðbjóðslegt,
en það er allt búið núna. Ég segi
þér frá því, af því að það liggur á
mér eins og mara. Ég vil helzt
gleyma því. Ég — ég hélt, að þú
hefðir verið mér ótrúr.
Hann kipptist við. Hún hélt á-
fram:
— Lofaðu mér að segja þér alla
söguna, áður en þú reiðist. Þegar
þú hefur heyrt hana, þá skilur þú
allt. Það var þegar þú lást í óráð-
inu. Þú sagðir dálítið við . . .
Og svo sagði hún honum það,
sem hann hafði sagt. Hann þagði.
— Og ég trúði þessu, Frank,
hélt hún áfram raunamædd, ég
trúði því þangað til ég sá atriðið
kvikmyndað aftur, sem þú hafðir
leikið daginn, sem þú veiktist. Það
var tekið upp aftur með Keith
Russel í þínu hlutverki. Æ, ég var
flón, elskan mín, að mér skyldi
detta í hug að vantreysta þér. Við
höfum alltaf verið svo sæl — alltaf
sýnt hvort öðru fullkomið traust
aldrei haft leyndarmál hvort fyrir
sig. Ég skil ekki hvernig ég gat
farið að verða afbrýðissöm.
Hún tók málhvíld og hélt svo
áfram: — Ég opnaði skúffurnar
þínar og las bréfin þín, Frank. Ég'
skammast mín — skammast mín!
Ég hafði misst alla stjórn á sjálfri
mér, að ég skyldi gera þetta. En
það var af því að ég elskaði þig
svo heitt. Við höfum alltaf verið
sæl, jafnvel þegar við áttum erfið-
ast, fyrir mörgum árum, og höfð-
um varla fyrir húsaleigunni né
mat. til morgundagsins. Við vorum
saman — og það skipti mestu máli
fyrir okkur.
— Talaðu ekki meira um þetta,
sagði hann lágt.
— Ertu sár yfir vantraustinu í
mér, Frank? Heldurðu, að þú get-
ir gleymt því. Ég —• ég varð að
segja þér það!
— Mér þótti vænt um, að þú
skyldir gera það. Þú særðir mig,
en ég hlýt að hafa gefið þér á-
stæðu til að halda, að snurða væri
hlaupin á þráðinn, annars hefurðu
ekki getað dregið þessa ályktun
af því, sem ég sagði í óráðinu.
— Nei Frank! Þú hefur alltaf
verið svo góður við mig .. . elskan
mín, þú ert með tár í augunum.
—- Bull. Þú grætur sjálf — þess-
vegna heldur þú, að ég geri það.
— Já, en þú ert að gráta, Frank!
— Það er af því, að þú hefur
kennt mér að skilja, hve rík við
erum — hve óendanlega ríkir þeir
geta verið sem hafa verið einn
maður í mörg ár! Hann tók hana í
faðm sér og þrýsti henni að sér.
Klukkan á arinhillunni sló hálf-
tíma slag.
3TJÖRNUR 43