Stjörnur - 01.04.1951, Qupperneq 8

o
hamingju urðu þeir báðir ást-
fangnir í sömu stúlkunni, og þá
var úti um allan vinskapinn. Síð-
an hafði Jens borið hatur og ó-
vildarhug til Óla, sem hann lét
koma fram við hvert tækifæri.
Aftur á móti var Óli góðlyndur
og kátur náungi, sem ekki bar ó-
vildarhug til nokkurs manns, og
sízt til hins gamla vinar síns. Hann
var oft vanur að segja:
— Þetta er óréttlátt af Jens.
Ekki var það mér að kenna, þó að
stúlkunni þætti vænna um mig
en hann. Hefði hann orðið fyrir
valinu, þá hefði ég sætt mig við
það, og við hefðum verið jafngóð-
ir vinir eftir sem áður.
Jæja, Óli fékk stúlkunnar, og
þegar hann nokkrum árum seinna
meiddist við björgunartilraun og
varð að hætta allri sjómennsku,
tók hann við kránni af tengdaföð-
ur sínum og var nú efnaður og
mikils virtur af öllum þorpsbú-
um.
En þessi virðing, sem menn
báru fyrir Óla, var þyrnir í aug-
unum á Jens, sem þóttist bera
höfuð og herðar yfir þorpsbúa.
Hann var formaður björgunar-
bátsins, og fyrir ári síðan hafði
hann hlotið silfurkross fyrir ó-
venjulegt hugrekki og snarræði.
félagar hans báru fullt traust til
hans, því að þeir vissu, að hann
var duglegur og úrræðagóður, og
hætti aldrei með góðu móti við að
ná því marki, sem hann hafði sett
sér. En félagar hans gerðu frem-
ur að óttast hann en elska. Óli var
aftur á móti vinur allra, og hans
góða og meðaumkunarfulla hjarta
gerði hann að huggara og hjálp-
ara, þar sem hryggð og neyð bar
að höndum.
★
ÞEGAR JENS kom heim, kast-
aði hann stuttaralega kveðju á
konu sína og settist við borðið,
þar sem maturinn beið hans.
Kona hans sá fljótlega, að hon-
um var þungt í skapi, en dirfðist
ekki að spyrja hann neins, því að
hún þekkti vel, hve hann var upp-
stökkur. Hún andvarpaði og sett-
ist við borðið og fór að borða, og
þögnin var aðeins rofin af glamr-
inu í skeiðum og diskum.
En loks herti hún upp hugann
og spurði:
— Hvar er Hans? Hversvegna
kom hann ekki með þér heim?
— Hvað veit ég um það? sagði
hann stuttlega. Ekki á ég að gæta
strákslánans.
Hún þagnaði og varð hrygg í
huga, því að hún þóttist nú sjá,
að Jens væri reiður út í drenginn.
Það leið góð stund, svo heyrðist
rösklegt og unglegt fótatak fyrir
utan. Jens stóð upp. Kona hans
leit til hans biðjandi augnaráði,
en hann lét sem hann sæi það
ekki.
Dyrnar opnuðust og Hans kom
8 ***