Stjörnur - 01.04.1951, Síða 11

hristi og skók hin gömlu og hrör-
legu fiskimannahús. Hafið öskr-
aði, freyðandi og sjóðandi, eins
og það vildi gera uppreisn móti
yfirgangi stormsins; en það varð
að lúta í lægra haldi, hvort sem
því líkaði betur eða ver.
Niðri á milli klettanna, nokk-
urnveginn í skjóli, stóð hópur
fiskimanna og horfði út á sjóinn.
Það var næstum óhugsandi annað
en að í dag yrði þörf á hugrekki
þeirra og hreystþ til þess að heyja
baráttuna við náttúruöflin.
Dálítið frá hinum, uppi á háum
kletti, stóð hár og þrekinn maður
og starði út á sjóinn. Það var Jens
Kamp. Hann var alltaf fremstur,
þar sem hætta var á ferðum.
Allt í einu hrópaði hann: —
Seglskip!
Nú kom líf í hópinn; þeir klifr-
uðu upp á klettana og störðu á-
kafir í þá átt, sem Jens benti.
Það leit út fyrir að vera bark-
skip og stefndi beint á brimið með
ógurlegum hraða. Þegar það kom
nær, sást, að það var mjög laskað.
Stórmastrið var brotið og það lét
ekki að stjórn. Það var greinilegt,
að því varð ekki bjargað.
Nú var ekki um annað að gera
en reyna að bjarga mönnunum.
Jens skipaði öllum að halda til
björgunarbátsins og honum var í
skyndi ekið niður að sjónum. Nú
var skipið komið fast að yzta rif-
inu. A næsta augnabliki rakst það
á rifið og hvarf næstum í brim-
löðrið. Það stóð fast augnablik,
en allt í einu kom stór holskefla
og lyfti því, svo það komst yfir
rifið. En rétt á eftir rakst það á
miðrifið og stóð þar óbifanlegt,
þó að sjóirnir skyllu stöðugt yfir
það.
Þegar skipið rakst á, brotnaði
stórmastrið. Þá var skotið neyð-
arskoti. Ur landi var flugeldum
skotið upp í loftið, til þess að gefa
skipverjum til kynna, að tekið
hefði verið eftir þeim, og gefa
þeim von og hugrekki.
Björgunarbáturinn var settur á
flot og aflmiklir handleggir réru
honum áfram gegnum stórsjóina.
Þrjár ferðir urðu þeir að fara, áð-
ur en allri skipshöfninni var
bjargað.
Þegar báturinn var kominn að
landi í þriðja sinn með hinn dýr-
mæta farm, tók Oli Jan á móti
þeim með heitu kaffi og koníakki,
bæði handa skipbrotsmönnum og
b j ör gunar liðinu.
En allt í einu var hrópað:
— Það yantar einn! Það er einn
enn úti í skipinu!
Jens Kamp sneri sér að skip-
stjóranum og spurði:
— Er það satt, að ennþá sé einn
maður úti í skipinu?
— Já, því miður. Eg hef talið
skipverja, og það vantar einn.
Það var hugrakkur unglingur.
Hann bauðst til að fara upp í

11