Stjörnur - 01.04.1951, Blaðsíða 17

Litli
Smásaga ’ eftir P. K. Rosegger
ÉG MAN ennþá mjög vel þá
nótt. Ég vaknaði við dimman
hvell, eins og dyrunum á korn-
loftinu hefði verið skellt í lás. Og
svo klappaði einhver á gluggann
og kallaði inn í stofuna, að hver,
sem vildi sjá hús Litla-Maxels
brenna, yrði að fara á fætur og
koma út.
Faðir minn stökk upp úr rúm-
inu; ég hljóðaði upp yfir mig og
hugsaði fyrst og fremst um, að
frelsa kanínurnar mínar. Þegar
eitthvað sérstakt bar að höndum
og við urðum öll saman trufluð,
þá var það jafnan blinda Júla, sem
kom vitinu fyrir okkur. Hún sagði
að okkar hús væri ekki að brenna,
og að hús Litla-Maxels væri röska
bæjarleið í burtu, að það væri þar
að auki ekki alveg víst, hvort hús
Litla-Maxels væri að brenna, að
það kynni að vera einhver gal-
gopi, sem hefði varpað þessari
lygafregn inn um gluggann, og að
það gæti verið, að enginn hefði
kallað inn, heldur hefði okkur að-
eins dreymt það.
Um leið hjálpaði hún mér í
buxurnar og skóna, og við hlupum
út til að sjá.
„Æ,“ hrópaði faðir minn, „það
er þegar um garð gengið!“
Rólegur og skær teigði loginn
sig upp yfir skógi vaxna ásinn,
sem lá í stórum boga eins og söð-
ull þvert yfir sveitina og greindi
efri byggðina frá þeirri neðri. Það
heyrðist hvorki brak né snark.
Nýja fallega húsið, sem var full-
gjört fyrir nokkrum vikum brann
eins og olía. Það var saggi í loft-
inu, stjörnumar sáust eigi á himn-
inum; stundum drundi þruma, en
óveðrið, fjarlægðist smátt og
smátt í áttina til Birkfeld og
Weitz.
Maðurinn, sem hafði vakið oss,
sagði, að ein eldingin hefði þotið
nokkrum sinnum fram og aftur,
gjört leyndardómsfullt tákn á
himinum, og svo hefði henni sleg-
ið niður. En hún hefði ekki
slokknað; ljósdepilinn í neðri enda
hennar hefði vaxið fljótt og þá
hefði hann hugsað: „Sjá, nú hefur
hún hitt hús Litla-Maxels.“
„Við verðum að fara og reyna
að hjálpa,“ sagði faðir minn.
„Hjálpa þar,“ svaraði hinn.
„Þar sem eldingu slær niður,
snerti ég ekki nokkurn hlut. Mað-
urinn á ekki að setja sig á móti
guði, og þegar hann slöngvar sín-
***
17