Stjörnur - 01.04.1951, Page 31

KAREN vissi ekki hvað presturinn hafði í hyggju, en henni þótti
vænt um að hann skyldi ekki efast um, að hún segði satt, og að hann
skyldi treysta henni.
— Við skulum þá koma, sagði hann og slökkti ljósið.
— Hvert? spurði hún hikandi og horfði framan í hann.
— Þú verður að fylgja mér og gera eins og ég segi þér, svaraði
presturinn. Annars get ég ekki hjálpað þér.
Þau héldu af stað og Karen varð það brátt ljóst, að förinni var
haldið heim til Antoníós.
— Nei, sagði hún og staðnæmdist, þegar þau nálguðust húsið.
— Nei, ég fer ekki aftur til hans.
Presturinn horfði í augun á henni, sínu sterka, næstum dáleið-
andi augnaráði.
— Þú hefur komið til mín, til þess að fá ráð og hjálp, sagði hann,
og þú verður að þyg'gja þau ráð og fá þá hjálp, sem ég get veitt þér.
Að öðrum kosti ertu aðeins þrjózkufullt hjálparvana barn.
Hina þungu alvörudýpt raddarinnar og hinn sterka persónuleika
prestsins, sem stóð að baki orðanna, var örðugt að standast. Karen,
sem var svo þreytt, örvingluð og máttvana, gafst upp. Auk þess var
ekki laust við að hana langaði til að vita hvað presturinn ætlaði sér.
Sólin var að koma upp. Karen sá hvar Antoníó stóð fyrir framan
húsið. Það var auðséð að hann var í senn iðrandi og fagnandi, er hann
kom auga á þau. Hún gat varla trúað því, að þetta væri sami maður-
inn, sem hafði misþyrmt henni með svo miskunnarlausum hætti
fyrir skammri stundu. En hún gat ekki varizt fögnuði, er hún hugs-
aði til þess, að hann hafði verið farinn að óttast um hana. Ef til vill
hafði hann haldið að hann hefði hrundið henni í dauðann og iðrast
beisklega. Og á samri stundu og henni varð þetta ljóst, hafði sárasti
broddur beiskju hennar og haturs sljóvgast. Hún undraðist það
með sjálfri sér. Hvernig gat hún til lengdar verið reið þessum
sakleysislega fiskimanni, sem elskaði hana á sinn barnslega hátt —
eins og dýrmætt leikfang, sem enginn annar mátti snerta?
Presturinn greip um hönd hennar og leiddi hana síðasta spölinn
upp að húsinu. Hún fann frá handtaki hans streyma góðvild, hlýju
og styrk. Antoníó opnaði þegjandi fyrir þeim dyrnar, og þau gengu
Öll inn.
— Konan þín, Antoníó, kom til mín og leitaði verndar.
— Guðs heilaga móðir veri lofuð, stundi Antoníó.
STJÖRNUR 31