Stjörnur - 01.04.1951, Qupperneq 38

Hún horfði á hendur sínar. Þær
voru litlar, þriflegar, hreinar og
vel snyrtar, neglurnar voru lakk-
aðar. Þetta voru ekki vinnuhend-
ur, svo hún gat varla verið fátæk,
eða margra barna móðir. —
Og hún hafði séð það í spegl-
inum að hún var ung og falleg
kona. Ó, hversu undarleg tilfinn-
ing hafði það ekki verið, að sjá
sjálfa sig í spegli í fyrsta sinn. Og
hún hafði aldrei ætlað að áræða
að líta í spegilinn af ótta við að
sjá aðra mynd en hún vildi, —1
en þegar hún hafði gert það, hafði
hún brosað fagnandi framan í
sjálfa sig — og það var vegna
hans — læknisins unga. —
Þá hafði hún ekki vitað að hún
var gift kona. Vitneskjan um það,
var henni sem reiðarslag.
★
HUN beið í eftirvæntingu. Senn
var klukkan orðin þrjú. Nú vant-
aði hana aðeins 15 mínútur. Þá
opnuðust dyrnar og ungi læknir-
inn kom til hennar. Hann settist
á stól við rúmið hennar. Hún virti
hann fyrir sér með mikilli eftir-
væntingu. Hún fann, að hann
myndi ætla að segja henni eitt-
hvað mikilsvert.
— Nú verðið þér að vera eins
róleg og yður er unnt, sagði hann.
— Kemur maðurinn minn?
spurði hún.
Hann kinkaði kolli og tók um
úlnlið hennar, til þess að finna
38 ##*
æðasláttinn. Hún horfði á hið al-
varlega andht hans. Og á þessari
stundu hófst harmsaga þeirra
beggja í hæð sína og dýpt. Hér
lá hún og var yfir sig ástfangin
af honum. — Og hann. — Hún
var ekki lengur í neinum vafa —
hann var það einnig í henni. Hún
hefði verið blind, ef hún hefði
ekki skynjað það á þessari örlaga-
stund. Hún var gift kona og eftir
andartak myndi eiginmaðurinn
koma.
— Þér heitið Margrét, hálf-
hvíslaði læknirinn. Rifjar það
nokkuð upp fyrir yður?
— Margrét?
En á þessari stundu var henni
um megn að hugsa. Og þó, þó var
eins og eitthvað gerðist ósjálfrátt
í hug hennar, eins og smálækir
streymdu að einu sama fljóti. En
þó var allt hjúpað hinni sömu
þoku.
— Þér eigið heima, ásamt
manni yðar, í litlu rauðmáluðu
húsi. Umhverfis það er fallegur
garður, vafningsjurtir vefjast upp
að þakskegginu við dyrnar — og
í körfu í anddyrinu liggur lítill,
svartur hundur, sem heitir Teddy.
Hún gat ekki slitið augu sín af
andliti hans. Hún vissi varla,
hvort það sem hann sagði, voru
hans eigin orð eða myndir, sem
lamaður hugur hennar sá á tjaldi
minninganna. Hann hélt áfram að
tala. Hún hlustaði sem í leiðslu.