Goðasteinn - 01.09.2010, Blaðsíða 194

192
Goðasteinn 2010
séra Sveinbjarnar Högnasonar prófasts hér á Breiðabólstað og k.h. Þórhildar
Þorsteinsdóttur. Ragnhildur lést 19. apríl 2008.
Fyrstu hjúskaparárin bjuggu þau Ragnhildur og Jóndi á Breiðabólstað en í
kringum 1955 höfðu þau byggt nýbýlið Lambey útúr Breiðabólstaðarjörðinni
og áttu þar heimili sitt alla tíð síðan. Þar byggðu þau upp myndarlegt sveitabýli
og stunduðu blandaðan búskap. Jóndi vann sjálfur hörðum höndum að bygg-
ingu húsanna í Lambey ásamt auðvitað aðkeyptu vinnuafli, en líkt og tíðkaðist
þá víða til sveita, komu nágrannarnir og hjálpuðu til við steypuvinnu sem þá
kallaði á mikinn mannafla. Það er ótrúlegt, en þrátt fyrir annríkið hafði hann
alltaf tími til að teikna. Samt var hann af lífi og sál í búskapnum. Jóndi sagði
einhverju sinni að hann hafi þekkt flestar sínar ær og hafa haft yndi af því að
fara á hestbak. Hann var víkingur til verka og svo harðdrægur sláttumaður að
til var tekið og fannst mönnum nóg um, þegar þessi rauðhærðu strákur norðan
frá Húsavík var farinn að ógna bestu sláttumönnum Rangæinga í afköstum.
Upp úr 1955 var Jóndi fenginn til að annast uppsetningu á einhverjum
stærstu sýningum sem settar höfðu verið upp hér á landi fram að þeim tíma en
það voru landbúnaðarsýningar sem haldnar voru á Selfossi. Eðlilega tengdust
þessar sýningar auglýsingateiknaranum fremur en bóndanum Jónda, en sýn-
ingarnar urðu alls sex.
Jóndi og Ragnhildur eignuðust 9 börn, en fyrir átti hann soninn Gunnar
Rafn, 1948. Börn þeirra eru: Guðbjörg f. 1950, Þórhildur f. 1952, óskírð dóttir
f. 1954, lést vikugömul, Kristjana f. 1955, Sveinbjörn f. 1957, Kristinn f. 1960,
Katrín f. 1961, Þorsteinn f. 1965, Sigrún f. 1970. Öll bera börnin foreldrum
sínum fagurt vitni til hugar og handa og má til gamans geta þess að þrjár dætur
hafa fetað braut listarinnar í fótspor föður síns; ég held þó að flest hinna séu
meira og minna listhneigð þótt gyðjan sú hafi ekki beinlínis orðið til að afla
þeim lífsviðurværis.
Jóndi hélt lengi góðri starfsheilsu og nýtti hana út í æsar, en smátt og smátt tók
hann að draga sig út úr búskapnum sem hann fól Kristni syni sínum og við það
fjölgaði þeim stundum sem hann sat við teikniborðið eða trönurnar. Hverjum
manni sem heimsótti Gallerýið mátti vera ljóst að Jóndi var afkastamikill mynd-
verkamaður, enda sagði hann að hugmyndir að verkum kæmu ekki í heimsókn
upp í rúm eða sófa; hann þekkti vel þá gömlu speki, að þeir fiska sem róa.
Jóndi var mikill félagsmálamaður, ötull og ósérhlífinn til slíkra starfa svo sem
annars sem hann tók að sér. Þetta vissu menn og gengu á lagið og voru honum
því falin ýmis trúnaðarstörf fyrir félög, fyrirtæki og félagasamtök. Meðal ann-
ars var hann skoðunarmaður reikninga Mjólkurbús Flóamanna í áratugi, enda
með eindæmum talna- og reikningsglöggur maður. Hann skoðaði ekki einasta