Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar - 14.06.1987, Blaðsíða 18

Sigurjón Egilsson.
ÁTÖK VIÐ RUSLAFÖTU.
BARÁTTUSAGA UPP Á
LÍF OG DAUÐA
Flestir þelr sem hafa stundaö sjómennsku hluta af œfi sinni,
hafa einhvem tíma á sjómennskuferli sinum lent i siysa- eöa
jafnvel lifshœttu. Sá sem þetta skrifar hefur stundaö sjó í eitt-
hvaö á annan áratug. Og aö sjálfsögöu lent f ýmsu, s.s. vondum
veörum, miklu fisklríi, spaugilegum atvikum og mörgu fleiru.
Þaö atvik sem nú verður frá sagt, var f senn spaugilegt og um
leið þaö mesta hættuástand sem greinarhöfundur hefur lent í.
Jæja, af staö meö söguna.
Þannig var að ég var aö
miklum vanmætti kokkur á
einum Ólafsvíkurbátnum upp
úr 1970. Þegar eftirfarandi átti
sét stað, vornrn við á fiskitrolli.
Jæja.þið munið eflaust eftir
tuttugu lítra olíufötunum sem
svo gjarna voru notaðar undir
rus! í eldhúsunum um borð.
Eitt af því fáa sem ég kunni,
var að nýta mér þessar fötur
undir ruslið. Þegar verið var
að tæma fötuna, varvaninnað
skola hana um leið. Á toginu,
var mjög heppilegt að hnýta
spotta við fötuna og draga
hana þannig í stuttan tíma á
eftir bátnum. Þessi aðferð
komst fljótt upp í vana. Þó
varð eitt sinn eftirminnileg
undantekning þar á.
Ég eins og fleiri, notaði mín
helgarfrf til annars en trúarat-
hafna eða annarra hollra
iðkana. Venjulegast var „kíkt í
glas” og voru menn þá oftast í
miður góðu ástandi á
útleiðinni. Einn sólskinsbjart-
an sumardag, að sjálfsögðu
mánudag, var lagt af stað í
róður. Helgina á undan, hafði
ýmislegt verið brasað um
borð, til að seðja sárasta
hungrið, en minna hugsað um
uppvask, eða önnur leiðinda-
verk. Þannig að ástandið um
borð bar þess greinileg merki,
að eikon og begg höfðu verið
ríkjandi á matseðli helgarinn-
ar. Egg hér og egg þar,
tómatsósuslettur um allt, sem
sagt óþrifnaðurinn réði
ríkjum á yfirráðasvæði kokk-
sins. Kokkurinn, það er ég,
fékk dagskipun fráskipstjóra,
að ég yrði að gera svo vel, og
gera breytingu á ástandi míns
heimavallar. Nú það var um
að gera að ráðast til verksins.
Við höfðum ekki siglt nema í
svona tíu til fimmtán mínútur,
þegar blessuð ruslafatan var
orðin svo troðin af sorpi, að
ekki komst meir í hana. Þá var
aö vinda sér aftur á rassgat og
losa hana. Þegar ég var búinn
að því, þá var skolunin eftir.
Eins og allir vita, þá er ólík
ferð á bát, sem siglir á fullri
ferð á útstími og á bát sem
lullar áfram, dragandi troll.
Vegna þess ástands sem ég
(kokkurinn) var í, gerði ég
mér enga grein fyrir þessum
mun. Fyrir fótum mínum lá
þessi úrvals þarfaspotti, svo
annar endi hans var tekinn og
hnýttur í fötuna. Þá var næst
að henda fötunni út fyrir. Þá
gerði hraði skipsins greini-
lega vart við sig. Fatan drógst
með krafti frá skipinu, en ég
var svo „lánsamur” að ég
hafði tyllt vinstri löppinni í
hönkina miðja. Svo óum-
flýanlega kom að því, að fatan
tók í lapparskrattann, með
þeim afleiðingum, að ég fékk
ekki við neitt ráðið, löppinn
fór út fyrir lunninguna og
barðist ég í nokkurn tíma
klofvega á lunningunni. Það
var sama hversu hátt ég kall-
aði á hjálp, að til mín heyrði
ekki nokkur lifandi maður.
Hafi minn búkur einhvern
tíma haft að geyma kraft og
baráttu-anda, þá var það á
þessu augnabliki. Því sannast
sagna, voru þetta mikil átök,
sem áttu sér stað milli mín og
„helvítis” fötunnar. Eins og
svo oft áður, þá vægði sá sem
vitið hafði meira, það er,
fatan. Handfangið slitnaði af
henni, og við það datt ég inn
fyrir lunninguna með iátum.
Eins og fyrr sagði, þá hafði
afleiðing „gleðilegrar helgar”
ekki sagt skilið við mig fyrir
þessa miklu baráttu, en því
máttu trúa, að af henni
lokinni, var eins og allt annar
maður stæði aftur á rassgati,
lífi sínu feginn.
Með þessu sögukorni sést,
að ekki eru það alltaf náttúru-
öflin sem eru sjómanninum
erfiðust, það er því miður
oftar en ekki, gáleysi, kæru-
leysi eða fíflaskapur sem
getur verið orsök óhappa.
Eftir að þetta atvik átti sér
stað, hugsaði ég til þess, að
hefði ég tapað glímunni við
fötuna, og fundist svo liðið lík
síðar meir með ruslafötuna
bundna við annan öklann, þá
hefðu menn efalaust ætlað að
ég hefði lent í ástarsorg eða
öðrum „bömmer” þessa helgi
og viljað gera upp málin á
einhverju öðru tilverustigi.
18