Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar - 14.06.1987, Page 24

ÚR BÁRÐAR SÖGU
SNÆFELLSÁS
Hetta var nefnd tröllkona. Hún átti byggð í Ennisfjalli og var hin mesta hamhleypa
og ill viðskiptis bæði við menn og fénað.
Það var einn tíma að hún drap margt fé fyrir Ingjaldi að Hvoli. En er hann varð þess
vís fór hann til móts við hana. Leitaði hún þá undan en hann elti hana allt í fjall upp.
Miklir voru f þann tfma fiskiróðrar á Snjófellsnesi og lét þó engi betur sækja en
Ingjaldur. Var hann og hinn mesti sægarpur sjálfur.
En er Hetta dró undan mœlti hún: „Nú mun ég launa þér fjártjón það er ég og vísa
þórámið, þaöeraldrei munfiskurbrestaef til ersótt. Þarftu og ekki að bregða vanda
þfnum að vera einn á skipi sem þú ert vanur aö vera.”
Hún kvað þá vísu:
Róa skaltu fjalf firöa
fram á lög stiröan
þar mun gaur giitta,
ef þú vilt Grímsmiö hitta.
Þar skaltu þá liggja
Þór er vfs til Friggjar.
Rói norpr hinn nefskammi
Nesiö í Hrakhvammi.
Róa skaltu Firðafjall (Kirkjufell) fram
á úfinn sjó ef þú vilt finna Grímsmið.
Þar mun glitta í golþorsk. Rói hinn
hímandi stuttnefur Nesið (Rifshöfuð)
í Hrakhvamm. Þú skalt liggja þar.
Þór hefur ást á Frigg.
Skildi þar með þeim. Þetta var um hausttíma.
Annan dag eftir reri Ingjaldur á sjó og var einn á skipi og rærallt þartii er frammi var
fjallið og svo Nesiö. Heldur þótti honum lengra en hann hugði. Veður var gott um
morguninn. En er hann kom á miöið var undir fiskur nógur.
Litlu síðar dró upp flóka é Ennisfjalli og gekk skjótt yfir. Þar næst kom vindur og
fjúk með frosti. Þá sá Ingjaldur mann á báti og dró fiska handstinnan. Hann var rauð-
skeggjaður. Ingjaldur spurði hann að nafni. Hann kveðst Grímur heita. Ingjaldur
spurði hvort hann vildi ekki að landi halda. Grímur kveðst eigi búinn ,,og máttu bíða
þar til er eg hefi hlaöiö bátinn.”
Veður gekk upp að eins og gerði svo sterkt og myrkt að eigi sá stafna á milli.
Tapað hafði Ingjaldur önglum sínum öllum og veiðarfærum. Voru og árar mjög
lúnar. Þóttist hann þá vita að hann mundi ekki að landi násakirfjölkynngis Hettu og
þetta mundu allt hennar ráð verið hafa. Kallaði hann þá til fulltingissérá Bárð Snæ-
fellsás. Tók Ingjald þá fast að kala því að drjúgum fyllti skipið en frýs hvern ádrykk
þann er kominn var. Ingjaldur var vanuraö hafa yfir sér einn skinnfeld stóran og var
hann þar í skipinu hjá honum. Tók hann þá feldinn og lét yfir sig til skjóls. Þótti
honum sér þá vísari dauði en líf.
Þar bartil um daginn heimaað Ingjaldshvoli um miðdegi að komið var upp á skjá
um máltíð í stofu og kveðið þetta með dimmri raust:
24